من جون اکيون
جنهن وقت اکين کان نابين ڇوڪريءَ جو نڪاح ٿڪل سج جهڙي پوڙهي ماڻهوءَ سان پڙهايو پئي ويو،
وڏي فخريه ۽ طنزيه لهجي ۾ ڳوٺ جا ڳڀرو ڇوڪرا کُليل فضا ۾ وڏا ٽهڪ اُڏاري رهيا هُئا،
پر پوءِ به الئه ڇو ماحول ڪنهن سوڳ ۾ ورتل ماتمي منظر کان گهٽ نظر نه پئي آيو،
ڪو به شعور بُڇڙائيءَ جي مُنهن تي ڀونڊي رکڻ جو آغاز ڪرڻ لاِءِ تيار ئي نه هو!
هر حواس مٿان ڄڻ ته ماٺ جي موت جي ڪا ڇَپ ڪريل هُجي! هوءِ نوران جيڪا اکين کان ته اُجهاميل هُئي پر اُنهيءَ جي من جون اکيون ته جاڳيل هُيون جيڪي جنوريءَ جي سرد رات ۾ به سُمهڻ جو ته نالو ئي نه وٺنديون هُيون،
جنهن جي احساسن جون اڻکُٽ اکيون هميشه خوشين جي کيت ۾ پيار جا گُلاب پيون پوکينديون رهنديون هُيون،
جنهن جي جوان جذبن جون اکيون ڪُنوارن خوابن جي جوٽ تي ڪنڌ رکي مُحبتن جي مهڪ کي من ۾ مُرڪندو محسوس ڪري حياءِ ۾ ويڙهجي وينديون هُيون،
جنهن جي اندر ۾ اُميد جي عشق جون اکيون به ڪنهن کُليل آسمان کان گهٽ نه هُيون،
پر اُن نوران جي اکين جي ڳوٺ ۾ ڳڀرُن ڇوڪرن مان ڪنهن هڪ کي به الئه ڇو چاهت جو چنڊ نظر ئي نه آيو هو!؟
شايد اُنهن جي احساس جون اکيون به نوران جي اُماس ٿيل اکين کان به وڌيڪ وساميل هُيون،
جو اڄ نوران سيءَ ۾ ڄمي ويل ڪنهن لاوارث سرد لاش جيان بڻجي ٿڪل جذبن جي خاموش ڀاڪُرن جي کاهين ۾ ڪري زندگيءَ جا زرد ڏينهن گهاريندي هڪ وڏو الميو بڻجي وئي آهي!
جنهن کي محسوس ڪرڻ لاءِ ته فقط من جي اکين جو جاڳي پوڻ ئي ڪافي آهي!!