ڀاڱا
شاعري
ڪھاڻيون
ناول
تاريخ، فلسفو ۽ سياست
لوڪ ادب، لساني ۽ ادبي تحقيق
شخصيتون ۽ خاڪا
لطيفيات
مختلف موضوع
آتم ڪٿا / آٽوبايوگرافي
ڪالم / مضمون
سڀئي ڀاڱا ڏِسو
تعارف
ڪتاب گهر بابت
سنڌسلامت بابت
سنڌسلامت سَٿ
ڪتاب گهر لائبريرين
ليکڪ
سَڀ ليکڪ
نوان شامل ڪيل
مشھور
ڪِتابَ
سَڀ ڪِتابَ
نوان شامل ڪيل
مشھور
پبلشر
Light
Dark
Auto
لاگ ان
شاعري
پوئين پهر جي چانڊوڪيءَ ۾
ڏِٺو وڃي ته اصغر جتوئيءَ جو شعري مجموعو ”پوئينءَ پهر جي چانڊوڪي ۾“ سهيڙيل شاعري جو سڀاءُ گهڻو تڻو داخليت تي آڌاريل نظر ايندو. جنهن ۾ سندن سوچ جي آزادي تخيل جا منظر اُڻيندي پسجي ٿي. سندن شاعراڻو اسلوب حقيقت ۽ احساس جي ڀرپور عڪاسي آهي، اندر جي اڪيلائي جا نوحا لکيا آهن. پر سندن سوچ ۽ لوچ ۾ سماجي اوڻاين ۽ انساني بدحاليءَ جو عڪس به چِٽو پِٽو بکي ٿو.
4.5/5.0
1779
710
آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
اصغر جتوئي
ڇاپو پھريون
فھرست
فونٽ سائيز
فونٽ مٽايو
فُل اسڪرين
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
پاڻمرادو
سنڌسلامت رِيڊ 2.0
سنڌسلامت رِيڊ 1.0
ايم بي لطيفي 2.0
ايم بي لطيفي 1.0
ايمبائل 2.0
ايم بي لطيفي ايم ستار
سچائي اشاعت گهر جو ڪتاب نمبر 128 هون
ارپنا
سنڌ سلامت پاران
پنهنجي پاران
مهاڳ : زندگيءَ جي سچائي جو شاعر
هر منظرجو شاعر : اصغر
سُرُ وارياسو : بيت ۽ وايون
جا گهڙي تنهنجي ياد ۾ گُذري
اُجرا جهرڻا ڀونءِ تي
ڇَائنجَ مون مٿان، ٿي ڇانورو گهر جو
سڀئي رنگ ڦِڪا، تنهائيءَ جي جهنگ ۾
ٿي واءُ واچوڙا پئي!
سڀ ساٿي سُڃَ جا
جيڪر ڪا جل ٿل!
وارياسي تي اڄ واري، اُڀري آيو چَنڊُ
جيجل وريو واءُ!
مُندَ آئي ٻيِرن جي،
جُهڙُ ڦُڙُ وُٺي جَهامَ
سڏي ٿَرَ واري، الا!
چنڊ جي چانڊاڻ ۽
گِهميل واريءَ تي پيا، سورج جا ڪرڻا!
تو ريءَ نوري! ڄَامَ جا-
اُجهڻ تي آ لاٽ
آءٌ اڪيلو سُڃي واٽَ
تولئه تنهنجي وَاٽَ تي
لامون ساڙيون لُکَ،
ڏيئڙا ڏيئڙا جَڳُ
پنهنجي گهر جا گهاٽَ!
مونکي سُپرين منهنجو
ساريم ناز حِجابَ جا!
ڪر نه ايڏو فخر تون، اي چنڊَ! تنهنجي!
گوندر منجهه گڏي
سُرها گُلَ هٿن ۾، مُئي پُڄاڻان قبر تي!
جَاڳَ جا ڀَاڳَ ۾ ملي آهي
سَارا سُورَ سَٽي!
سَرمايو آهي!
بيوس مونکي ڏِسي
دل جا دَرَ کولي!
دل-اَلبم ۾ اڃان!
ڇا؟ مونکي ياد ڪري!
ڏاڍو دِل روئي
آءٌ اڄ آخري ڀيرو
مان مُرڪي ويهندو هان
محتاج تنهنجي پيار جي
پوريل تنهنجو پيارُ
پوئين پهر جي چانڊوڪيءَ ۾
وارياسي تي وو الا!
مَ ڏي مهڻا ماءِ، مان پنهنجي وَسِ ڪِٿي
ٻهَ ڳوڙها، هڪ سَارَ!
بيت
نم نم منهنجا نيڻ : غـــزل
جيئن جيئن رات ٺري آهي
ڪملي ڪيڏو ڪَچُ ڪري ٿي
ياد جي چوچي ڏنڀ ڏيئي ٿي
تنهنجي ياد ۾ روئڻ خاطر
دل ۾ تنهنجو خيال آيو آهي
سونهين ٿي سسئي، گهٽن گهيرن جي!
هر پن تي نَمي آهي، ڪا رات رُني شايد
خواهش ته هر خواهش پوري ٿي
تنهنجي اچڻ جو آسرو، مونکي پرين هر شام جو
ڪڏهن روئڻ ۽ ڪڏهن کِلڻ
توکي پيارا حجاب آهن
ڪي ساعت رهي ساڻ چاهت
تنهنجا نيڻن ۾ خواب پوکيا ها
هو ته هڪ خواب هو، ٽُٽڻو هو، ٽُٽو!
گناهه جي گپَ ۾ ڦُٽل ڪنول آ زندگي
سار سلسلو، تنها شاعر
جيئن جيئن رات ڀِڄي ٿي
تو سِوا زندگي ڇا آهي
گهر توساڻ ئي گهر سائين
گُفتگو ڪا گهڙي ٿئي ها
هر ساهه پساهه ساڻو آهي
هڪ عمر ٿي سُڃاتو آهي
توکي مڃائڻ جو
جيوَن سراب وانگر
تو ريءَ آءٌ اڪيلو سائين
ڪوڙ گُلن ۾ تُريو آهي
تنهنجي پيار جي روشني هوندي
تنهنجا گَلَ چُمي
اچي اوهان جي دَر نه سائين
ڪير ڪيترو تڙپيو، ڇڏ اِهي ڳالهيون پرين
ڏات منهنجي مات کائيندي ڪنهن چيو؟
جڏهن توکان ڏور ڪهي ويو آهي
وفائن کي سوچي، ڪندينءَ ياد مونکي
توکان دور او منهنجا دلبر!
آ شور بي هنگم زمانا ڇا ڪجي؟
دل جو دل سان ٿيندو وهنوار آهي
هر پل مونکي ساريندينءَ
ساهه منهنجو ٽنگيل
تنهنجي نظرن گهايو بس
اڌ ننگو ڏِسي راهه تي چريو
تنهن ويل ڪي نيڻ مونکي ٿا مارن
پَري ڪر نه اکڙيون جُهڪائي اسانکي
ڪڏهن ٽِميا نه جنهن مان بندگيءَ جا ڳوڙها
سونهن جون ڳالهيون سڀئي : گيت ۽ نظم
مان گُل پوکيان ٿو
گيت : شام ويلي، هولي هولي
نماڻا رنگ سپنن جا
سچ
استحصال
جيئن هر شام تيئن هيءَ شام به
عزتِ نفس
حدود آرڊيننس
حقيقت
گيت : چنڊ کي ڀل تون چاهه، پکيئڙا
نئون سال
حق
ظلم
ارپنا
احساس
آخري چُمي
چري
جاني اڄ چيٽ جي مند آهي
اوهان ڇا آيا
دعا
شل تنهنجي نيڻن جو، نه لُڙڪ ڏِسن رستو.
حوّا جي ڌيءَ
دل جي ڌرتي
گيت : مون کي نه راس آيون
گيت : اڃان تنهنجا انگ
چانڊاڻ جي آشا
پاپ ڪهڙو پيار ۾
گيت : ڇڏي ڇن ڇپرُ
بئڪ ٽائيٽل راءِ : صفر ڪلهوڙو
بئڪ ٽائيٽل پيج
ارپنا
آسيه جي نانءِ
جيڪا منهنجي بَرَ جهڙي حياتيءَ ۾
ٿي جُهُڙ، جَهامَ ۽ جهڙي آئي.
پويون پَنو
اڳيون پنو