اوهان ڇا آيا
مون لاءِ جڳ، بي سوادو هو،
نه ڪو گل، نه ڪو پوپٽ
نه ڪا بلبل هئي،
نه ڪا هير ٿڌي، نه ڪڪري
نه ڪا جل ٿل هئي.
رڳو رُڃ هئي، اُڃ هئي
دل- ڌرتي منهنجي
ڇڙو سُڃ هئي...
اوهان ڇا آيا-
سُڃيءَ ڌرتيءَ تي بهار آيو ڄڻ
ڪيئي گؤنچ ڦٽا، گل ٽڙيا
سُڪل ٺوٺ زندگيءَ جو
ٿي پيو سائو وَڻ
ختم ٿي آخر
ورهين جي اُڻ تُڻُ.
*