سچ
مان جيون جو
هر بار لاهي ڪندس ڦِٽو،
مونکي منهنجا مائٽ ڏيندا،
پاڻيءَ سُرهي سان تڙ،
واسيو ويندو منهنجو لباس
۽ وڏي تعظيم سان
منهنجي سرير کي سجائيندا
منهنجي ابدي گهر ۾
ته مان ڇُٽي پيس
زندگيءَ جي هڻ هڻان، وٺ وٺان کان
پر تِن کي ڪهڙي خبر
ته تو کان ڏور رهي
مان ڪيئن خوش رهي سگهندس.
*