شاعري

پوئين پهر جي چانڊوڪيءَ ۾

ڏِٺو وڃي ته اصغر جتوئيءَ جو شعري مجموعو ”پوئينءَ پهر جي چانڊوڪي ۾“ سهيڙيل شاعري جو سڀاءُ گهڻو تڻو داخليت تي آڌاريل نظر ايندو. جنهن ۾ سندن سوچ جي آزادي تخيل جا منظر اُڻيندي پسجي ٿي. سندن شاعراڻو اسلوب حقيقت ۽ احساس جي ڀرپور عڪاسي آهي، اندر جي اڪيلائي جا نوحا لکيا آهن. پر سندن سوچ ۽ لوچ ۾ سماجي اوڻاين ۽ انساني بدحاليءَ جو عڪس به چِٽو پِٽو بکي ٿو.
  • 4.5/5.0
  • 1779
  • 710
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • اصغر جتوئي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book پوئين پهر جي چانڊوڪيءَ  ۾

بيت

چانور لَپَ ڪائي، نه ڪو مانيءَ ڀُورُ،
خالي آنڊن تي ڪيو، پاڻيءَ ڏاڍو تُورُ،
مائڙي توتان گهوُرُ، ٻيلي ٻلڪڻ بس ڪر.
*

ٻيلي ٻلڪڻ بس ڪر، ڪندين ڇا روئي؟
لُڙڪن جي لڙي ڄڻ، نيڻن تو پوئي،
ڳلن تي ڳوڙهن جي، جي ٻُڌي ها ڪوئي،
ته ڇڏي ها ڌوئي، تختي سندءِ تقدير جي.
*

ڀَڃي سڀ ڀائپيون، بُک چوي ڀَڄُ!
ڇا وساريان وستي، ڀرڻ ڪارڻ ڇڄ؟
ڇاهي جو ناهي، سکيو اسانجو اَڄ،
لالڻ ٿورو لَڄُ، آهي اڃان من ۾.
*

تتي واري تئي جان، لڱ ساڙي لُکَ،
ابل سڙي اُسَ ۾، ڪارڻ بُڇڙي بُکَ،
مرجهايل هي مُکَ، ڪڏهن کلندا خوش ٿي.
*

نٻل بُتڙي تي، ليڙون ليڙون چولڙو،
آهي انڌيارن جو، اوسيئڙن تي اولڙو،
رُوههَ سندو رولڙو، مُٺِ اٽي لئه مائڙي.
*

مُٺِ اٽي لئه مائڙي، جيجلَ جوءِ ڇڏي،
پرک پيٽ بکئي جي، ڪيڏي آههِ ڪڙي،
گهوريس تنهن گهڙي، اَبل اُسهيو اوهري.
*

سِڪي ٿَرَ واري، ڪارڻ هڪڙي بوند!
ڇو ايڏي اڻهوند، اَبَر تنهنجي اوت ۾؟
*

منجهان هڪ هڪ سنڌ، نڪتي نِري ڄَرَ،
هيڪر اي! ابر، ڦوهر اوجل جل جو.
*

خاڪي خاڪ اُڏِي، واچوڙي جي وَرَ ۾،
نينگرِ سوچ ٻُڏي، بادل ڀانئي خوش ٿي.
*

وڻ سُڪا، ٿڻ سُڪا، سُڪا سارا پَنَ،
سِڪيا منهنجا ماروئڙا، ڪارڻ داڻي اَنَ،
وڻجارن واهر ڇڏي، وساري وَچن،
جيئڻ جي جَتن، ويچارا وانجهيا ڪيا.
*

وري ڪونه وٺو، ڪو بادل ڀٽن تي،
ڪير ڄاڻي ڪيترو، سانگيئڙن سٺو،
ڪڪر ٿيو ڪَٺو، هرهڪ آليءَ اک ۾.
*

مَ مونکي مور وڻن، ڀٽن مٿي مينهڙا!
پرين شل موٽن؛ ته مون لئه ملهاري ٿئي.
*

مينهڙا وڃ موٽي، ٻي واهڻ وڃي وَسُ!
ٻوڙين متان گَسُ، اچڻا آهن اڄ پرين.
*

ڇو مان ڇڏيان مارو، جي مِٽُ ٿيئن ته مُوٽ،
گهوريندس سو گهوٽ، جو مارن ڇانَوَ ڇڏائي.
*

نياڻيون نماڻيون، وڏيون شال مَ ٿين،
ڌيئن جا ڌڻي ٿا، ڪيڏا ڏکَ ڏِسن!
ڇڏي اباڻا ڇَنَ، اُسهن آخر اوهري.
*

ڌيئن جا ڌڻي ٿا، پالن رڳو روڳ،
لکيل تن جي لِيڪ ۾، جداين جو جُوڳ،
صدين جو سوڳ، پالي ٿي پئي امڙي.
*

آيل تنهنجي اک ۾، ڇا لئه هيءَ آلاڻ؟
ڇِرڪينءَ تون ڇاڪاڻ؟ سوچيهءِ ڪهڙي ڳالهڙي؟
*

سوچي ڪهڙي ڳالهڙِي، ٿڌڙو ڀَريُهءِ ساههُ؟
ڇا لئه ڪيُهءِ ٺاهُه، اوسيئڙي سان او امان؟
*

امڙ ڪارڻ تو، ڇڙا ڏکڙا ڇو؟
شايد ڏوهه ڪيو، جيجل مونکي جنمي.
*

جيجل مونکي جنمي، سَوَ پرايهءِ سورَ،
جيون تنهنجي جا کَٽا، ٿيندا ويا اَنگورَ،
ايندا آخر ٻُورَ، جيون-اجڙيل ول تي.
*

ميوو نه ڪو ڦول، جيون اُجڙيل ول جان،
هر پل آهه ملول، ماندو ماروئڙن لاءِ.
*

گوپي ٻاهران ولهه ۾، چانڊوڪي سُڏڪي!
ڀري ڇرڪ اُٿي، ڀانءِ آيا سپرين!!
*

مان ۽ تون اي چَنڊَ!، ڇاهي جي آهيون ڇڙا!
منجهه سڄي هن مَنڊَ، ڇاڇا ڇڙو نه آهي؟
*

اَسرُ ويلي سارجا، داڻا وِڌمِ جَنڊ!
روئي ڏِنو چَنڊَ، پسي پيڙا من جي.
*

ڇا پٽ ڇا ترائي، هر جاءِ آهِي آبُ،
اُٺو مينهن وڏڦڙو، واري ٿي سيرابُ،
نينگر ڏِٺو خوابُ، ڏينهن ٺرئي جو ننڊ ۾.
*

نيرو پاڻي ٽوٻي جو، مٿان ٻٻرن ڇانَوَ،
آيون کڻي ٿانَوَ، پاڻي ڀرڻ نينگريون.
*

نينگر پگهريل پيٽ تان، چولي ورائي،
مهڪي ترائي، پسيني جي بوءِ سان.
*