ڪڏهن ٽِميا نه جنهن مان بندگيءَ جا ڳوڙها
ان اک مان اڄ وَسن، ٿا بي وسيءَ جا ڳوڙها.
آ فِيس جو پُڇاڻو ۽ اُستاد جي ملامت،
نينگرَ جي اک ۾ آيا بي ڪسيءَ جا ڳوڙها.
ماڻهو چوَن ٿا کلندي، ڀرجي اکيون اچن ٿيون،
مونکي خبر نه پر ڇا هِن خوشيءَ جا ڳوڙها؟
توکي نه سگهندي روڪي، ٽوڪي به ڪين سگهندا.
دانهه دُکيءَ جي ڪهڙي، ڪهڙا مُٺيءَ جا ڳوڙها؟
ماڻهن چوَن ٿا ’اصغر‘ ماڻهو سُٺو آن ڏاڍو،
مونکي ته ڏِنا آهن تو زندگيءَ جا ڳوڙها!
*