تنهن ويل ڪي نيڻ مونکي ٿا مارن
جنهن ويل گهوري ٿا مونڏي نهارن.
وِساريو تو مونکي سائين ايئن آ،
سُڪل گُل کي ٿا ڀونر جيئن وِسارن.
سانوري سانجهه چئوڏس ڇائنجي وڃي ٿي.
ڪارا وار پنهنجا جڏهن ٿا سنوارن.
ڪيڏانهن ويو هُو ستارن جو ٽولو،
ويهي واٽ تي رات گهاري ويچارن.
پرين پيار تنهنجي جا لمحا ئي بس،
باقي حياتي وِساري آ يارن.
نئين دور جو ڪو انقلاب آ ڇا؟
بُتن کي ڀڳو آ سندن ئي پُڄارن!
سُرهي ساٿ تنهنجي جا عادي ’اصغر‘
سِوا تو ڀلا ڪيئن تنها گُذارن.
*