جيئن هر شام تيئن هيءَ شام به
دِلڙي روئاڙي، گهايل کي گهائي
ٿي موڪلائي، او منهنجا پرين!
تيئن اڄ شام به –
تنهنجي بي رُخي جا وار
دِل تي مُرڪي پيا هِن
۽ ڇُلڪي پيا هِن
سار سان ٽمٽار نيڻ منهنجا پرين!
هي جو شفق رنگ، رتل جُهڙ ڏِسين ٿو
منهنجي نيڻن جي جَرَ جي ڇَرَ ٿي اِها
جنهن ۾ سار تنهنجي پيار جي
درد جو ملائي ڇڏيندي دونهون
۽ پوءِ ڇائنجي ويندا
درد جي دونهين جا بادل ڪارا
ڪنهن ڏُهاڳڻ جي ڏهڪائيندڙ ورلاپ جان
هيءَ شام به –
تنهنجي بي رُخي ورجائي، دِلڙي روئاڙي،
گهايل کي گهائي، ويندي موڪلائي،
او منهنجا پرين!
*