شاعري

پوئين پهر جي چانڊوڪيءَ ۾

ڏِٺو وڃي ته اصغر جتوئيءَ جو شعري مجموعو ”پوئينءَ پهر جي چانڊوڪي ۾“ سهيڙيل شاعري جو سڀاءُ گهڻو تڻو داخليت تي آڌاريل نظر ايندو. جنهن ۾ سندن سوچ جي آزادي تخيل جا منظر اُڻيندي پسجي ٿي. سندن شاعراڻو اسلوب حقيقت ۽ احساس جي ڀرپور عڪاسي آهي، اندر جي اڪيلائي جا نوحا لکيا آهن. پر سندن سوچ ۽ لوچ ۾ سماجي اوڻاين ۽ انساني بدحاليءَ جو عڪس به چِٽو پِٽو بکي ٿو.
  • 4.5/5.0
  • 1791
  • 717
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • اصغر جتوئي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book پوئين پهر جي چانڊوڪيءَ ۾

مَ ڏي مهڻا ماءِ، مان پنهنجي وَسِ ڪِٿي

مَ ڏي مهڻا ماءِ، مان پنهنجي وَسِ ڪِٿي،
مَ ڏي مهڻا ماءِ.

مان پاڳل ڪاڻ پرينءَ، سج اُڀري سج لٿي،
مان پنهنجي وَس ڪِٿي.

جاني ويرين سان به، اهڙي مَامَ مَ ٿي،
مان پنهنجي وَس ڪِٿي.

هيٺ چڪوريءَ نينهڙو، ڪيڏو چنڊ مٿي؟
مان پنهنجي وَس ڪِٿي.

سرتي ڳجهڙا سُورَ، سگهندي ڪيئن ڪَٿي؟
مان پنهنجي وَس ڪِٿي.
مَ ڏي مهڻا ماءِ.
*