شهر ۾ جيڪو اهل ذر آهي
سوئي انسان معتبر آهي
جت ملي ٿو سڪون هن دل کي
سوئي نيڻن ۾ تنهنجو گهر آهي
شوق جاڳيو پيئڻ جو آ ڏاڍو
بند ڇو مئڪدي جو در آهي
هڪ ڦڙو ناهي واهه ۾ پاڻي
خالي هاري جي هٿ ۾ هر آهي
من اڃايل رهي ٿو هي منهنجو
ڄڻ ته سيني اندر ٿر آهي
ڪوئي “قادر” هجي ٻُڌڻ وارو
داستان پنهنجو مختصر آهي
****