سنڌ شناسي

اڳوڻن سنڌين جو ڏيساور سان واپار

”سنڌ سوداگرن جي زمين آهي. سنڌ جا وڻجارا پراڻي زماني کان ڏورانهان ڏيهه ڏوري، وڻج واپار ڪري، پنهنجي ملڪ کي مالا مال ڪندا هئا. هو وڏا تاجر ۽ قابل جهازران هئا. ساري دنيا سندن اڳيان ” ٻيلو ٻه ٻلانگهون “ هئي. تاريخ شاهد آهي ته اسان سنڌين جو ساري جڳ ۾ ڌاڪو هو. واپاري ڏس ۾ اسانجو وقار بلند هو. ڀٽ ڌڻي جو سر سامونڊي ۽ سر سريراڳ انجو گواهه آهي ته اسان تجارتي دنيا۾ ڪيڏي نه عظمت جا مالڪ هئاسين . سنڌي واپاري پرڏيهي واپار مان ايڏو ته ناڻو ڪمائي ايندا هئا جو سندن ست پيڙهيون رڄ ڪنديون هيون. مون پنهنجي هن ڪتاب ۾ ڪوشش ڪري، هن موضوع تي تاريخي حقيقتون پيش ڪيون آهن.“
  • 4.5/5.0
  • 2438
  • 561
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • دادا سنڌي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book اڳوڻن سنڌين جو ڏيساور سان واپار

(2) نالو ۽ بيهڪ

لهري بندر جو بنياد ڏهين صدي عيسوي ۾ پيو، جڏهن سنڌ ۾ عربن جي حڪومت جو خاتمو ٿيو ۽ ديبل بندر ڦٽي ويو. ڊاڪٽر نبي بخش خان بلوچ لکي ٿو ته ” ڏهين صدي عيسوي ۾ جئن سنڌ ۾ عربي حڪومت جو زور ٽٽو، تئين سندن طاقت ۽ واپار جي مرڪز ديبل جي اهميت ۽حفاظت به گهٽجڻ لڳي. ٻئي طرف مقامي حالتن جي تبديلي ۽ سنڌو ندي جي ڇوڙ وارين شاخن ۾ ڦير گهير سبب، خود ندي جي هڪ شاخ تي هڪ نئين سهولت پئدا ٿي، جنهن تي لوهاراني نالو پيو. ( چچ نامو – مترجم مخدوم امير احمد ص نمبر 381) يارهين عيسوي صدي ۾ البيروني جڏهن سنڌ ۾ آيو تڏهن هن ديبل سان گڏ لهري بندر جو به ذڪر ڪيو آهي. 1334ع ۾ ابن بطوطه سنڌ ۾ سنڌو ندي رستي هيٺ سمنڊ طرف ويو. هن اتي ديبل بندر کي ويران ڏٺو ۽ زمين تي ڀڳل بتن جا پٿر ڏٺا. ان وقت لهري کي خوبصورت ۽ مالدار ڏٺو. بهرحال لهري بندر، عربن جي حڪومت جي زوال کان پوءِ ترقي ڪئي.
لهري بندر موجوده ميرپور ساڪري جي حدن اندر،سمنڊ کي ويجهو کاري مير واري ڀاڱي ۾ هو، جنهن جي ڀرسان الهندي طرف، سنڌو درياءَ جو قديم وهڪرو هو. تاريخ طاهري جو مصنف لکي ٿو ته ” سنڌو درياءَ ٺٽي شهر جي ڏکڻ کان وهي لاهري بندر جي ڀرسان سون مياڻي وٽ، سمنڊ ۾ ڇوڙ ڪندو هو. ٺٽي شهر ۽ لهري بندر جي وچ ۾ ٻن ڏينهن جو خشڪي ۽ دريائي مسافري، جيترو پنڌ آهي لهري بندر کان وٺي سمنڊ تائين وري هڪ ڏينهن جي مسافري جيترو پنڌ آهي انهي وچ ۾ هڪ ڳوٺ سون مياڻي آهي. ( تاريخ طاهري ص نمبر 115) هنٽر صاحب سنڌ گزيٽيئر ۾ لکي ٿو ته ” لهري بندر سنڌو درياءَ جي مشرقي شاخ تي سمنڊ کان 20 ميل اندر طرف هڪ ڳوٺ هو.“ ( بحواله تاريخ آئينه قديم سنڌ شمس الدين قريشي ص نمبر 612) البيروني جي راءِ آهي ته ديبل کي هڪ ساحلي بندر کان 12 فرسخ ( 36 ميل ) پري هو. ( چچ نامو ص نمبر 386) مورخ سنڌ جناب مولائي شيدائي لکي ٿو ته ” لاهري بندر ديبل کان 5 ميلن جي مفاصلي تي سمنڊ کان ويهه ميل اندرئين پاسي مهراڻ جي الهندي واري شاخ تي هو. ( جنت السنڌ ص نمبر 323) ساڳيو مصنف تاريخ تمدن سنڌ ۾ لکي ٿو ته ” لاهري بندر بگهاڙ جي ڇوڙ وٽ، سمنڊ کان ٿورو مٿڀرو ٺٽي کان 40 ميلن جي مفاصلي تي هو. (جنت السنڌ – ص نمبر 379) ڊاڪٽر بلوچ صاحب جو رايو آهي ته ” لوهاراني بندر“ ان ننڍي منهن تي هو جنهن کي موجوده تحقيق مورخن ڌار ڌار نالا ڏنا آهن. 16 صدي عيسوي ۾ جڏهن پورچيگيز هت آيا، تڏهن هنن لهري بندر کي لاهوري بندر، ديوئل سنڌي ۽ ديوئا خواهه لاڙي بندر ڪري لکيو. (جنت السنڌ – ص نمبر 379)پورچوگيزن ۽ انگريزن جي ديوئل مان ائين سمجهجي ٿو ته هنن لهري کي نئون ديبل لکيو جيڪو اصل ۾ هڪ ڌار بندر هو. مولائي شيدائي مرحوم جو خيال آهي ته ” هن تي لاهري نالو لاهر قوم ڪري پيو، جيڪا سنڌو ندي جي ڊيلٽا تي، تجارت پيشه قوم هئي. ( تمند سنڌ – ص نمبر 390) ڪن مورخن جو رايو آهي ” هن تي لاهري بندر نالو ان ڪري پيو جو هتان لاهور جو مال، سمنڊ رستي ٻاهر ويندو هو. ( چيتن ماڙيوالا – ماهنامه نئين زندگي جولاءِ 1964ع) پر موجوده دور جو محقق جناب ڊاڪٽر غلام علي الانا لکي ٿو ته ” هن بندر جو اصلي نالو لاڙي بندر آهي، جنهن تي لاڙ واري خطي ۾هئڻ ڪري اهو نالو پيو. ( لاڙ جي ادبي ۽ ثقافتي تاريخ – ص نمبر 332)