مِٺيون کارڪون ۽ ٿڌو جر جو پاڻي
وِساري سگهان ئي نٿو شاهه لڌاڻي
پنهنجي ڳوٺ جي سِڪَ ڏاڍي لڳي ٿي،
ولر کان پري دل رهي ٿي ويڳاڻي
هي پنهنجن جي هوندي به پنهنجن جي ناهي،
ڪراچيءَجي ڪهڙي پُڇو ٿا ڪهاڻي
اوهان کان جُدا هر گَهڙي ايئن گُذاريم،
کَنيمُ ساههُ پئي پر هُئي جان ساڻي
پُراڻن لٽن جهڙي ٿي وئي اسانجي،
حياتي به هاڻي پُراڻي پُراڻي
وڏا ڀاڳ ڀايان جي زاهد ملي پئي،
مٺيءَ مُرڪ سان گڏ نظر ڪا نماڻي
”شاهه لڌاڻي“ منهنجي ڳوٺ جو نالو.