حالات جي طوفان ۾ انسان مَٽجي ٿو وڃي
انسان مَٽجي ٿو ته پوءِ جهان مَٽجي ٿو وڃي
بيڪار آ بُذدل به آ بندوق جي ناليءَ اڳيان،
جنهن قوم جي اڳواڻ جو اعلان مَٽجي ٿو وڃي
آ هي وفا جنهن ۾ اُهو وڍجي ٿو پر وڪجي نٿو،
زر جي اڳيان ڪم ظرف جو ايمان مَٽجي ٿو وڃي
دل جي دوا دلبر ته آ راڻو مگر راضي نه آ،
دل ٿي دُکي دل جو جڏھن درمان مَٽجي ٿو وڃي
تنهن جيءَ جو جيئيڻ ڏکيو زاهد ٿئي ٿو ڏيهه ۾،
جنهن جيءَ جي جِندُ جان جو ڪو جان مَٽجي ٿو وڃي