واٽَ ۾ آهي ٻاٽَ ڏيئو ڪو ٻاري هَل–
موت کي ماري پنهنجو پاڻ جيئاري هَل–
اوجاڳن سان خَوابَن کي تعبيرون ڏي،
اکڙيون کولي هر ڪنهن پار نِهاري هَل–
دير آهي ته به خير آهي پَهچي وَڃبو،
پنهنجي آڏو ٽَڪرَ سارا ٽاري هَل–
پاڻ ڪناري تي پهچي وئين ڇا ٿي پيو،
مانجهي ساري قوم جو ٻيڙو تاري هَل–
جنهن سان جيءَ جيئاپن جو ڪو گَسُ ملي،
زاهدَ ذِهنَ مان اَهڙي سوچَ اُڀاري هَل–