ڏِنئي جاءِ دل ۾ رَکيُئي جيءَ ۾ جاني–
لکين قُرب تنهنجا وڏي مهرباني–
آ سُر ساز بڻجي وئي سِنڌُ ساري،
مِلي ڄَڻُ ته آ تانَ سان ڪائي تاني–
ٿيون روشنيون اَڄُ اندر جي اڱڻ تي،
آئي چَنڊَ تان آ پَري آسماني–
مِليو جو به تو سان اُهو تُنهنجو ٿي وِيو،
غَضب جي اٿئي گفتگوءَ ۾ رَواني–
پيئون روز ٿا سِنڌُ ڌرتيءَ جو پاڻي،
مِٽيءَ مان مِلي روز ٿي نئين جواني–
چون ٿا ته ڪو سِنڌُ ۾ آهي زاهدُ،
جنهنجي شاعري ديس جي آ ديواني–