اچي ٿو جو به ڪهاڻي ڇڏي هليو ٿو وڃي
اکين ۾ درد جو پاڻي ڇڏي هليو ٿو وڃي
صُبح جي سوچ کڻي جو به گهر مان نِڪري ٿو،
سو شخص رات جي راڻي ڇڏي هليو ٿو وڃي
سَفرَ ۾ جو به مُسافر نه ماڳ تي پهتو،
ڪائي اُميد نِماڻي ڇڏي هليو ٿو وڃي
وڏي عذاب جي آڙاهه مَنجهان گُذري ٿو،
جڏهن ڪو ڀونءِ اباڻي ڇڏي هليو ٿو وڃي
مِلن ٿا رَتُ جي رشتن کان درد زاهد کي،
تڏهن ته شاهه لڌاڻي ڇڏي هليو ٿو وڃي
”شاهه لَڌاڻي“ منهنجي ڳوٺ جو نالو.