بي وفا ساڻ گڏ گُذاريان ٿو
پوءِ به اُميد کي جيئاريان ٿو
جسم پنهنجو ڪٽي ڪري ڪاٺيون،
مان مُحبت جو مَچُ ٻاريان ٿو
پاڻ کان پاڻ گُم ٿيو آهيان،
پاڻ ئي پاڻ کي پُڪاريان ٿو
مُلهه مُنهنجو جڏهن جڏهن ٿو لڳي،
پنهجي ضمير ڏي نِهاريان ٿو
درد هي نيٺ جنگ جو ٽيندا،
پنهنجي هر سُورَ کي سَنواريان ٿو
گيت بَڻجي پَون پَيا زاهدَ،
لُڙڪ جيڪي به روز لاڙيان ٿو