سسئي ڏانهن
اڄ ته او سسئي خدارا پنهنجي مرقد مان نهار
اچ ته هڪ ٻئي جي غمن تي اڄ ڪيون آهه وفغان
مون تي رو تون ۽ مان تنهنجي حال تي ٿيان نوحه خوان
تو سان پرديسي رٺا مون سان رٺا ديسي مگر
تنهنجي لئه ۽ منهنجي لئه پرديسي ئي ٿيا درد سر
هو پنهونءَ کي ويا کڻي هئا چپ سي ڏاگها بي زبان
پر زبان رکندي به گونگا منهنجا مير ڪاروان
درد جي اظهار لئه ورتي جنون جي تون پناهه
هت جنون لئه قيد ۽ عقل و خرد هڪڙو گناهه
تو پنهون ڳولهيو ڏسي ڏاگهن جي پيرن جا نشان
۽ ڪيئه پنهنجي پنهون لئه کولي دل آهه و فغان
منهنجي پيرن ۾ مگر آهن ڪي زنجيرون پيل
منهنجون آهون مير تي هي چند تحريرون رکيل
هٿ پنهونءَ جي راهه ۾ ڪي سانگ ڪارا ٿا سڄن
خون جي رنگت سان ڳاڙها ٿو ڏسان جن جا دهن
تنهنجو مرقد ۾ پنهون سان ٿيو وڃي آخر نباهه
مان اڃا تائين پريشان حال مضطر ۽ تباهه
هاڻي چئه ڪنهن تي زياده جور گردون آهه ٿيو
غم سٺو پنهنجي پنهون لئه ڪنهن زيادهه مون ڪ تون
اڄ اگر زندهه هجي ها سو لطيف نڪته دان
تنهنجي بدران منهنجي حالت تي ٿئي ها نوحه خوان
تو وٽان تنهنجي پنهل کي ويا کڻي تنهنجا ئي ڏير
سچ ٻڌائج سنڌ منهنجيءَ کي کڻي ويو آهي ڪير؟