هڪڙيءَ خاموش ۽ ٿڌيريءَ رات
هو ڏنو چنڊ مکڙين کي جنم
ڄڻ لهي ويو هو ڪائنات جو غم
مرڪيون مکڙيون جڏهن به ٿي پرڀات
هير جيئن جيئن سحر جو لهرائي
ماڪ مکڙين جو منهن چمڻ آئي
جڏهن روشن ٿيو صبح جو آڪاس
ڪرڻا مکڙين جو هار بنجي پيا
ڄڻڪ سونهري ڄار بنجي پيا
ٿي وئي ساري ڪائنات اداس
مکڙين جو گلو گهٽيو ڪرڻن
تن کي مرجهائي ئي ڇڏيو ڪرڻن