جهونگار
ڪيئن جڳ کان ڀلا مان لڪايان پرين
جئين پوري ڍنڍ تي چنڊ جو اولڙو
جهول ڇوليءَ جي ۾ پينگهه ويهي لڏي
نير نيرو پوي جيئن اڇو کير ٿي
لهر ٿي مست جهومي نچي ۽ ڪڏي
پيار منهنجي تي ائين تنهنجو پاڇو پيو
اوچتو سونهن سان جيءُ جرڪي اٿيو
مان به ٿي مست ٿڙندو رهان ٿو سدا
پاڻ کي ڪيئن ڀلا مان سنڀاليان پرين
جيئن ساوڻ جي موسم ٿي سرهي اچي
مينهن ڇم ڇم ڪري ڇير پائي نچي
تيئن منهنجي اندر ۾ او سهڻا سڄڻ
تنهنجي ٽهڪن جو هر دم پڙاڏو اچي
مان به ڪڪرن جيان مست ٿي ٿو رلان
تو کي ڳولڻ جي خاطر ٿو ڊوڙان ڊڪان
نيري اڀ جي اڱڻ ۾ ٿو رلندو رهان
توکي ڪيئن ڳوليان ڪيئن پايان پرين
منهن جي موڙي سمورن خيالن کان مان
دل جي ڳڙکيءَ مان هر دم ٿو واجهون وجهان
رات جو روز جڳ کان لڪي ننڊ جا
ريشمي نرم پردا هٽايان ٿو مان
ننڊ ۾ ڀي نٿا نيڻ آرام ڪن
خواب راتيون سڄيون جاڳندا ٿا رهن
خواب آ خواب ۽ جاڳ آ جاڳ مان
خواب کي جاڳ ۾ ڪيئن مٽايان پرين
هير جي وير هر هر چڙهي صبح جو
جيئن پير جي پنن کي ڏڪائي ڇڏي
ياد تنهنجي اچي تيئن اڙي شل جيئن
منهنجي لونءَ لونءَ کي هر دم ڪنڀائي ڇڏي
منهنجي رڳ رڳ ۾ ٿو پيار تنهنجو سُري
تنهنجي صورت سادا هانوَ ۾ ٿي هُري
درد دل جو ٿو اکڙين مان اٿلي پوي
سور دل ۾ ڀلا ڪيئن سمايان پرين
جيئن اسُر جو ٿڌي هير ٿڌڙا ڪڍي
هلڪڙيون هلڪڙيون ڪتڪتايون ڪري
ساهه مان سيسراٽيون ٿيون اڀرن تيئن
جي پلوءَ تنهنجي پوتيءَ جو مون کي ڇهي
پور تنهنجا ٿا ڪرموڙي جاڳي پون
سور تنهنجا نٿا مون کان سانڍيا ٿين
سرر ڪنهن سان ورهايان ونڊيان او سڄڻ
ڪنهن کي پنهنجي ڪهاڻي ٻڌايان پرين
جي ستارن ۾ تو کي لڪائڻ گهران ٿو
ته تون چنڊ وانگر کڙي ٿو پوين
تو کي مکڙين جي وچ ۾ رکان ٿو ته تون
گل جيان هڪڙي پل ۾ ٽڙي ٿو پوين
تو کي ڪوئي ڀلا ڪيئن لڪائي سگهي
سونهن تنهنجي سدائين پئي ٿي بکي
جي هجي ڪو ڏيئو مان وسائي ڇڏيان
جوت سج جي ڀلا ڪيئن وسايان پرين
سونهن سرهي سدا پيار پڌرو سدا
جي لڪايون تڏهن ڀي نه لڪندا پرين
ڇو نه پردا سڀئي پو هٽايون سڄڻ
ڇو نه دنيا جي سامهون ڪريون پيار اسين
تون ٿي ڳانو ته تو کي ڳچيءِ ۾ ٻڌان
گيت ٿي تون ته تو کي چپن تي رکان
تون ٿي گل مان ٿيان هير ۽
تنهنجي سرهاڻ گهر گهر رسايان پرين