پهاڙن جي پري
ڇو هيءَ نبض ڪائنات اڄ اوچتو بيهي رهي
او پهاڙن جي پري
روح ماٺيءَ ڍنڍ جي ڪنهن سطح جان خاموش هو
تو خبر ناهي ته ڇو ننڍرو پٿر اڇلي ڇڏيو
آيون لهرون ڪر کڻي
جيئن هلي ڪو زندگيءَ جي راهه تي بي فڪر ٿي
ٿاٻو کائي ڇرڪ ماريءَ ۽ وڃي گهٻرائجي
اهڙي حالت منهنجي ٿي
جي وڃي ٿي اوچتو کسڪي هٿن مان ڪا گهڙي
حيثيت ان جي رهي ٿي بس فقط هڪ خواب جي
وئي هٿن مان سا وئي
ها اهو سمجهان ٿو آهي عارضي دورِ بهار
پر خوشيءَ جي هڪ گهڙي آ عمر ڀر جو يادگار
توڙي سا گذري وئي
هي به ڄاڻان ٿو ته ٿيندس جلد ئي تو کان مان دور
پر هنن ڏينهن جي يادن جو کڻي ويندس سرور
جن ڏني آهي خوشي
چند يادن جي ڪڙين کي هر ڪو ماڻهو خود جڙي
پاڻ ئي زنجيرن ٺاهي قيد ٿو خود کي ڪري
عمر ڄڻ آ مارئي
زندگي جي خواب وانگر آهه پو اي مہ جبين
ڇو نه اڄ ان کي بنايون هڪڙو مٺڙو خواب اسين
وس به پنهنجي آهي هي