جيئن سدائين کان پيون ڇوليون ڇلن مهراڻ ۾
منهنجو من ڀي تيئن ازل کان آهي هڪ مانڌاڻ ۾
يا روئي ٿي ماڪ يا مرڪن پيون مکڙيون هتي
مان پيو آهيان منجهي گلزار جي مانڊاڻ ۾
هر ثواب آ بي سڪون بي لذت آهي هر گناهه
ذهن آ جڏهين کان نيڪ و بد جي هن ڇڪتاڻ ۾
هي بهار آهي يا ارمانن جو آهي قتل عام
خون جي بو آ مليل گلڙن سنديءَ سرهاڻ ۾
جنهن کي پنهنجي عزم تي آهي يقين اي ساٿيو
ڪيئن رکي سگهندو ڀلا سو آسرو اڳواڻ ۾
ساز جي تارن سان ڪٽجي ٿا سگهن اڄ ڀي ڪي سِرَ
سئن هڻ سُر جي رکين ٿو ڀروسو جي پاڻ ۾