چتاءُ
تڏهن به سچ ٿو اڃا تائين زندگي ماڻي
اوهان جي دار و رسن تي مئو ته هو منصور
تڏهن به حق تي سگهيو ڪو به حرف ڪين آڻي
اوهان تي ماڪ ڏسي خوش ٿيو ته مکڙين ڀي
اوهان جي زور کان آهي ڇڏي ڏنو مرڪڻ
مگر اوهان جي اکين جو قصور هو ان ۾
رئڻ جي وقت به تن جي چپن تي هو مرڪڻ
اوهان جي سج کي ٽڪر ڀي ڪيو ته ڇا ٿي پيو
جي رات آئي تڏهن ڀي ڪڏهن نه اوندهه ٿي
انهيءَ ئي سج جا هزارين لکين ڀڳل ٽڪرا
ستارا ٿي ۽ فلڪ تي ويا ٽڙي پکڙي
هي ظلمتون ۽ هي اونداهين جا واچوڙا
سدائين ڪين ڏيئن جون دليون ڏڪائيندا
هي ذرا نور جا يعني هي چمڪندڙ تارا
ملي جي هڪ ٿيا ته سج ڪو جو نئون اڀاريندا
هي زرد پن ڏسي مايوس ڪين ٿينداسين
جو ڄاڻون ٿا ته اهي جلد ئي ڇڻي ويندا
رکي اميد بهارن کي پيا سڏينداسين
جي پنهنجي لاءِ نوان گونج گل کڻي ايندا