اولاد جي خواهش !
“مون کي اميد آهي ته تون مون کي مايوس نه ڪندين...؟”
مون نِوَڙت مان وراڻيو: “فرمايو! خاتون مان توهان جي ڪهڙي خدمت ڪري سگهان ٿو...؟”
اها عورت 38 سالن يا 40 سالن جي هوندي، تمام نفيس قسم جي عورت هُئي. هن جي ڪارجي دريءَ جو شيشو لهڻ ڪري پرفيوم جي مُڌر خوشبو منهنجي دماغ جا پردا ئي کولي ڇڏيا.
عورت شائستگي سان چيو: “آئون سيٺ رياض علي جي زال آهيان، اولاد جي بي انتها خواهش هوندي، اولاد جي نعمت کان محروم آهيان. اڄ جڏهن منهنجي نظرِ انتخاب توهان تي پئي ته مون کي اميد جو ڪِرڻو نظر آيو. مون کي اميد آهي ته توهان مون کي مايوس نه ڪندا .”
دل ۾ چيم ته هن معزز عورت کي ڪيئن مايوس ڪجي؟ هي ته شايد اولاد جي سڪايل آهي ۽ مون کي پنهنجو پٽ بنائڻ چاهي ٿي، پر اهو ڪيئن ممڪن آهي جو منهنجا ماءُ پيءُ موجود آهن، انهن جي شفقت کان آئون محروم ٿيڻ جو سوچي به نٿو سگهان.
“ڇا پيا سوچيو....!؟” هن منهنجي سوچن جي سلسلي ٽوڙيندي سوال ڪيو. منهنجو جواب ڄاڻڻ کان اڳ ئي پنهنجي ڳالهه جاري ڪندي چيائين:
“آئون چاهيان ٿي ته اسان جي مرڻ کان پوءِ اسان جي دولت ڪانگن جي ويڙهه جو شڪار نه ٿئي. ان کي سنڀالڻ لاءِ اسان جو ڪو پنهنجو وارث موجود هجي. ان لاءِ مون کي اولاد جي شديد خواهش آهي. ڏسو خدا جي واسطي مون کي مايوس نه ڪجو.”
آئون الائجي ڇو ڪجهه چاهيندي به ڪُڇي نه سگهيس ۽ هن عورت ڪار جو دروازو کوليو ۽ آئون ان ڪار ۾ ويهي رهيس. ڪار شهر جي رستن تي هلڻ لڳي. آئون سڄي واٽ اهو سوچيندو رهيس ته واه جو ڪمال ٿي ويو، واٽ ويندي هڪ عورت ملي جيڪا مون کي پنهنجو اولاد بنائڻ چاهي ٿي ۽ پنهنجي سڄي دولت جو وارث به...! دل ئي دل ۾ ڏاڍي خوشي محسوس ڪرڻ لڳس ۽ دل ئي ۾ پنهنجو پاڻ کي امير ٿيندو ۽ محلن ۾ رهندي ۽ ڪارن ۾ گهمندي پئي ڏٺم. رستي ۾ ان عورت مونسان ڪجهه به نه ڳالهايو. ڪار هڪ خوبصورت بنگلي ٻاهر بيٺي. هن ڪار جو دروازو کولي پهرين پاڻ لٿي ۽ منهنجو دروازو کولي مونکي ڪار مان لهڻ جو چيو ۽ پاڻ سان گڏ بنگلي ۾ اندر هلڻ جو چيائين. مختلف ڪمرن مان گذرندا هڪ خوبصورت ڪمري ۾ داخل ٿياسين، جيڪو شايد بيڊروم هيو. مون کي ويهاري ڪوڪا ڪولا جي بوتل کولي گلاس ۾ وجهي ان ۾ برف به وجهي منهنجي اڳيان رکندي چيائين:
“توهان پيئو، آئون فريش ٿي اچان ٿي.”
آئون ڍُڪ ڍُڪ ڪري بوتل پئيندو ، هن نيڪ دل ۽ باوقار عورت جي باري ۾ سوچيندو رهيس. جيڪا مونکي پنهنجو اولاد بنائڻ جي خواهش رکي پئي. آئون پنهنجي قسمت تي رشڪ ڪندو پاڻ کي امير بڻجندو محسوس ڪري رهيو هيس. اوچتو ئي هن کي سامهون ڏسي گلاس منهنجي هٿن مان ڪِري پيو. وڏو ٺڪاءُ ٿيو ۽ ڪوڪا ڪولا سڄي قالين تي هارجي ويئي.
هن چيو: “ ڪا به ڳالهه ناهي ڊيئر...! ڳالهه اصل ۾ هي آهي جو مسٽر رياض سان شادي ڪندي 25 سال ٿي ويا آهن، پر آئون اولاد جي نعمت کان محروم آهيان، ڊاڪٽرن جو چوڻ آهي ته مسٽر رياض علي ۾ ٻار پيدا ڪرڻ جا جُزا (جراثيم) نه آهن ۽ مونکي اولاد جي بي پناهه خواهش آهي، ڪيترائي علاج ڪرايا اٿم ۽ حيلا وسيلا هلايا اٿم پر محرومي ئي منهنجو مقدر آهي. اڄ منهنجي نظر توتي پئي، مونکي اميد آهي ته تون مونکي مايوس نه ڪندين ۽ مونسان ضرور تعاون ڪندي، ان ڳالهه جي مونکي رياض علي طرفان به اجازت مليل آهي. هو ڀر واري ڪمري ۾ شراب پي سُتو پيو آهي ۽ ان عيوض آئون توکي مالا مال ڪري ڇڏيندس.”
اهو چوندي بيگم رياض هڪ پيگ شراب جو پيتو ۽ پنهنجي عريان جسم سان مون ڏانهن وڌندي رهي...!!! مون هن جي اولاد جي خواهش خاطر پاڻ کي ان جي حوالي ڪري ڇڏيو.