ڪھاڻيون

ڇڻيل گُل

ڊاڪٽر مقبول ”مارو“ ميمڻ جون ڪھاڻيون معاشري جي هلندڙ ڦرندڙ ۽ ڪردارن جي ڪهھڻيون آهن، جنهن ۾ معاشري جي لِڪل چھري تان پردو کڻي ڪيترن انيڪ مسئلن کي نروار ڪيو آهي. هن ڪتاب ”ڇڻيل گل“ ۾ اڄ کان 30 سال اڳ کان وٺي 2017ع تائين جو ڪھاڻيون پڙهڻ وٽان اوهان کي ملنديون. مقبول مارو جون ڪھاڻيون ساديون، عام فھم جون ڪھاڻيون آهن، جن ۾ حقيقي رنگ سمايل آهن. سندس ڪھاڻيون پڙهي ڪير بہ ائين چئي نہ سگهندو تہ اهو سڀ ڪجهه هتي ڪٿي ٿو ٿئي !؟
Title Cover of book ڇڻيل گُل

بيمار جو ڀڄڻ

بيمار جو ڀڄڻ

پروفيسر ڊي ڊي ٽي خان جي وارڊ نمبر 33 وزٽ ڪيو. .... کان هڪ بيمار پوسٽ آپريٽو ڪيس جنهن جي تازي آپريشن ٿئي هئي. سو وارڊ ۾ پنهنجو سامان ڇڏي فرار ٿي ويو ته اسپتال جي عملي کي رڦڻي لڳي وئي ۽ ملڪ جي پوليس ۽ جاسوس انهي بيمار جي ڳولا ۾ وٺ پڪڙ ڪري ڏني. وارڊ جي پروفيسر کان ويندي بواءِ تائين سمورو عملو انهي بيمار تي ڪاوڙيل هو ته هن اهڙي نازيبا ۽ غيرسنجيده حرڪت ڇو ڪئي ....!؟ اگر هن کي وڃڻو ئي هو ته گهٽ ۾ گهٽ ڊسچارج سلپ وٺي وڃي ها. جيڪو هن کي هونئن ئي مهيني ۾ ملي وڃي ها. اخبار وارن به پنهنجا تجزيا لکڻ شروع ڪيا ته اختياري وارن پرس ڪانفرنس ڪري بيان جاري ڪيو ته اسان مريضن کي پنهنجي حال مطابق علاج ڪندا آهيون. ائين ئي انهي بيمار جو علاج هليو پئي. گذريل هفتي جيئن ئي وارڊ بواءِ مريضن کي اسٽريچر تي کڻي پٽي ڪرائڻ لاءِ ويو پئي ته وچ مان ئي گس تان اهو بيمار گم ٿي ويو. اسان کي شڪ آهي ته انهي بيمار تي جن جو سايو آهي. نه ته ائين مريضن جو گم ٿيڻ اڻ ٿيڻي ڳالهه آهي.
ائين ڪافي ڏينهن گذري ويا سڀڪو ماڻهو اها ڳالهه وساري ويٺو ته ڪو ماڻهو اسپتال مان اچانڪ غائب به ٿيو هو. ٻيو ته ٺهيو اسپتال جي عملي انهي فرار ٿيل بيمار کي ڪاغذن ۾ ڊسچارج ڄاڻائي ڇڏيو. اخبار وارن به انهي قصي تان هٿ کڻي ڇڏيو پر هڪ ڏينهن صبح جي اخبار ۾ نمايان سُرخي هئي. “اسپتال مان فرار ٿيل بيمار هٿ اچي ويو” ۽ پوءِ انهي بيمار جو سمورو بيان اخبار ۾ شايع ٿيل هو. انهي بيمار پنهنجي بيان ۾ چيوته “اسپتال ۾ جنهن نرس رات جي ڊيوٽي هوندي هئي ته اها اسان جي وارڊ ۾ نه پر ڊاڪٽر جي روم ۾ ئي هوندي هئي ۽ صبح ٿيڻ کان اڳ اها نرس ڊاڪٽر جو ٽيمريچر ڏسي مريضن جا ٽيمريچر بغير ڏسڻ جي فائيل تي لکي ويندي هئي. ٻيو ته وارڊ جو حجام جڏهن به ايندو هو ته هڪ ئي بليڊ سان بغير پاڻي ڪريم جي 10 ڄڻن جي ڏاڙهي ٺاهي ويندو هو. ۽ پوءِ مريضن جي منهن تي خارش پنهنجا رنگ ڏيکاريندي هئي. ماني سخت ۽ دال پاڻي جهڙي ملندي هئي ۽ پوءِ مريضن کي دست شروع ٿي ويندا هئا ۽ مريضن لاءِ هڪ ئي ليٽرين هو. جنهن ۾ پاڻي جي لائين لڳل نه هئي. جنهن مهل نرس ٿرماميٽر کڻي بيمار چيڪ ڪرڻ ايندي هئي ته سندس ڌيان وارڊ بواءِ ڏانهن هوندو هو ۽ ٿرماميٽر وات جي بجاءِ نڪ ۾ وجهي ڇڏيندي هئي. ۽ مريضن جي رڙين تي ڌيان ۾ ايندي هئي مريض جي وات تي هٿ رکي بنا ٽيمريچر چيڪ ڪرڻ جي هلي ويندي هئي. اسپتال ۾ ايڪسري جو نالو هو پر ايڪسري مشين خراب هئي. اسپتال جي بلڊ بئنڪ جي عمارت ۾ بلڊ نه ملندو هو. پر مهنجي فرار ٿيڻ جو سبب اهي ڳالهيون به نه هيون. جڏهن وارڊ بواءِ مون کي اسٽريچر تي کڻي ويو پئي ته ڀر واري وارڊ جي آفيس مان ريڊيو تي هي گانو هلي رهيو هو “يه آج مجهکو کيا هو گيا هي، لا .... لا .... لا....” جنهن تي وارڊ بواءِ جهومڻ نچڻ شروع ڪيو ۽ اسٽريچر سوڌي آئون به هيٺ مٿي ٿيڻ لڳس ۽ مون کي خبر ئي نه پئي ته آئون هڪ اُڇل ۾ در منجهان وڃي ڀر واري چڙيا گهر ۾ ڪريس. ساڻس منهنجو مهينو جانورن سان گڏ گذريو پر سُٺو گذريو.