حسد
بصر سهڪندو ڊوڙندو اچي مون وٽ پهتو ۽ سهڪندي سهڪندي چوندو ويو: “بائيڪاٽ زنده باد، بائيڪاٽ زنده ....”
مون ڳالهه کي ڪٽيندي چيو: “ڪهڙو ويل ٿيو اٿئي؟”
چيائين: “جُمن يار ڳالهه ئي نه پڇ، اڄڪلهه ڪاوڙ ۽ بائيڪاٽ جو اگهه صفا سستو ٿي ويو آهي. جنهن کي ٿوري ڪسر ٿي اچي اهو پنهنجو پاڻ مٿان ڪري هڻي ٿو، بائيڪاٽ ڪري ٿو.”
مون بصر بيوس کي ٻانهن کان جهليندي چيو: “اصل ڳالهه ٻڌائي، اهي ڳجهارتون نه ڏي.”
چيائين: “ڪالهه جيڪو ادبي ڪاميٽي وارن پروگرام ڪيو هو نه ان ناني نوناري، شوڪت شينهن وارن کي نه گهرايو ويو هيو. سو اڄ ناني نوناري جي لڏي وارن ادبي ڪاميٽي خلاف احتجاج ڪيو آهي. ۽ هٿن ۾ بينر کڻي ڪاميٽي جي چيئرمين ۽ صدر خلاف نعري بازي ڪندا پريس ڪلب ڏانهن پيا وڃن.”
ورندي ڏني مانس: “يار اها ته بُري خبر آهي، مس مس وڃي پنهنجي ضلعي ۾ ڪو ادبي پروگرام ٿيو آهي، ۽ ٻيو ته صدر ۽ چيئرمين نهايت ادب ذوق ماڻهو آهن، انهن جو ڪهڙو ڏوهه؟”
بيوس بصر چيو: “اصل ڏوهه چون ٿا آهي ئي انهن جو، جو هنن نائي جهڙي تُڪ بند شاعر ۽ شوڪت جهڙي لٺ مان لئي ڀڃي ڪهاڻيڪار ٿيندڙ کي ادبي ڪاميٽي جي ميمبرن ۾ شامل نه ڪيو آهي. ”
“پر بصر انهن کي ته ڪو اخبار جو صحافي به ڪوريج نه ڏيندو.”
“اڙي فضل! چريو آهين، انهن سان ڪجهه صحافي به برسرِ احتجاج آهن. ”
“اهي وري ڇو؟” مون چيو
“اهي به چون ٿا ته صحافي جو ادب ۾ ڪردار رهيو آهي. سو اهي به چاهين ٿا ته اسانکي به ڪو حصو پتي ملي.”
“يار بصر پڪ ڄاڻ ته هاڻ نه رهندي اها ڪاميٽي، ۽ نه ئي ٿيندا اهڙا پروگرام.”
“اهو وري ڇو !؟”
“انهي ڪري جو اسان ناشڪرا ۽ بي سهپ ٿي ويا آهيون.”