ابا الله خوش رکئي، امان کي جيئاري ڇڏيئي !
مير محمد کي ڳوٺ ۾ ڪم ڪار نه مليو. هن شهر طرف رُخ ڪيو. شهر ۾ به نوڪري ۽ پورهيو مشڪل سان ملي ٿو. پر هن همت نه هاري، ڪوشش ڪندو رهيو. آخر رئيس دلبر خان جي زيرِ تعمير بنگلي جي ٻاهر ئي هڪ ننڍڙي جهوپڙي ٺاهي ان ۾ رهڻ لڳو. زيرِ تعمير ٿيندڙ بنگلي جي ريتي، سيمينٽ، سريا ۽ سِرن جي حفاظت ڪندو هو. ماني ڪجهه پرڀرو ملباري جي هوٽل تان کائيندو هو. رفع حاجت لاءِ بنگلي کان اڌ ميل پري هڪ جهنگ هو. ان جو استعمال ڪندو هو.
ان ڏينهن به سج لهي ويو. مستري، مزدور پنهنجو ڪم ڪار ڪري روانا ٿي چڪا هئا. هي ڀر واري هوٽل تان ماني وٺي، ڀونگي ۾ کائي سمهڻ جي تياري ڪري رهيو هو ته هڪ پوڙهي فقيرياڻي صدا هنئي ته : “ابا الله جي نالي خيرات....” هن کي به خدا جو خوف ياد آيو. سو 10 روپيه ڪڍي فقيرياڻي کي ڏنائين. فقيرياڻي هيڏانهن هوڏانهن ڏٺو ۽ جهڙپ ڏيئي هن جي ڀونگري ۾ گهڙي آئي. ۽ هن کي خوب دعائون ڏيڻ لڳي. دعائون ڏيندي ڏيندي هن جي کٽ هيٺ ويهي عجيب و غريب حرڪتون ڪرڻ لڳي، هن جو هٿ مسلسل هلندو رهيو. هن جون ڪيل حرڪتون جيڪي غير شرعي زمري ۾ اچن ٿيون، هي به مرد هو پهرين ته فقيرياڻي کي سمجهائيندو رهيو پر نيٺ شهوت هن تي غالب اچي ويئي. هي اهو ڪري ويٺو جنهن کي ڪبيرو گناهه جي نالي سان ياد ڪيو وڃي ٿو. ان گناهه ڪرڻ کان پوءِ هن پاڻ کي سنڀاليو جلدئي ڪپڙا پاتا. فقيرياڻي به پنهنجا ڪپڙا سنڀالي هڙ مٿي تي رکي ڀونگي کان ٻاهر نڪرندي چيو ته:
“ ابا الله خوش رکيئي، تو امان کي اصل ٺاري ۽ جيئاري ڇڏيئي....!!!”