هوءَ جيسين زنده هئي !
آئون شهر ۾ نئون نئون آيو هيس ، منهنجي اسپتال هئي. هڪ مريض کي چيڪ ڪري رهيو هئس ته هڪ ڪار اسپتال جي دروازي وٽ اچي بيٺي . جنهن مان هڪ عورت ۽ هڪ مرد لٿا. عورت ليڊيز واري ڪمري ۾ وئي هلي ۽ مرد پريشان حال ۾ مون وٽ آيو ۽ ايندي ئي چيائين:
“منهنجي زال کي پيٽ ۾ شديد سور آهي، مهرباني ڪري جلدي ڏسوس .”
عورتن جي ڪمري ۾ گهڙيس ته هڪ پنجويهه سالن جي خوبصورت نوجوان عورت پيٽ جي سور جي شدت کان بيحال آهي. مون جلدي ۾ هڪ سُئي لڳائي . ڪجهه دير ۾ سور جي شدت ۾ گهٽتائي ٿي ته دوائن جو پرچو لکي مرد کي ڏيندي چيم ته اوهان پنهنجي زال جو ايڪسري ڪرايو ۽ پوءِ ٻئي هليا ويا. ڪجهه ڏينهن مس گذريا جو هڪ همراهه ڪار مان لهي مون ڏي سهڪندي آيو ۽ چيائين:
“سائين هيٺ هلو ڪار ۾ منهنجي زال ويٺل آهي، جنهن کي پيٽ جي سور تڙپائي وڌو آهي. آئون اسپتال جي دروازي وٽ بيٺل ڪار ۾ عورت کي ڏسي حيران ٿي ويس. اهائي ڊگهي ڳچي، رنگ چٽو ۽ وڏيون گول اکيون... ڪجهه ڏينهن پهرين عورت آئي هئي. ڄڻ ته اها ئي ساڳي، پر هن جو مڙس ٻيو، هُن جو مڙس ٻيو. سوچيم ماڻهو، ماڻهو جهڙا ٿي سگهن ٿا. مون ضروري ٽريٽمينٽ ڪئي. دوائن جا نسخا لکيم. مرد کي هدايت ڪيم ته هن جو ايڪسري ڪرايو. مون کي شڪ هو ته عورت جي گردي ۾ پٿري آهي.
اڃان ڪجهه ڏينهن گذريا هوندا ته جو هڪ وڏي گاڏي اسپتال وٽ بيٺي . انهي مان هڪ سوٽيڊ بوٽيڊ شخص لٿو ۽ تيز تيز وکون کڻندي اسپتال ۾ پهتو ۽ مون چيائين:
“ڊاڪٽر صاحب ! ڪجهه ايمرجنسي آهي، مهرباني ڪري مونسان گڏ منهنجي گهر هلو، منهنجي زال کي پيٽ جي سور جي تڪليف نهايت وڌي وئي آهي. ”
آئون پنهنجي مريضن کان واندو ٿي، انهي همراهه سان گڏ سندس گهر پهتس. بنگلو نهايت شاندار هو. جڏهن انهي همراهه مون کي بيڊروم ۾ آندو ته منهنجي حيرانگي جي حد نه رهي. آئون سوچن ۾ گم ٿي ويس ته هي ڇا ....!؟ هڪ ئي عورت جا هيترا سارا مڙس !!! يا هن شهر جون سڀ عورتون هڪ جهڙيون آهن....!؟ بهرحال عورت بيڊ تي پيٽ جي سور جي شدت جي ڪري تڙپي رهي هئي. انجيڪشنون لڳائي، ضروري دوائون لکي، بنا ڪجهه ڪُڇڻ جي ماٺ ڪيو، هليو آيس.
آئون مسلسل انهي عورت بابت سوچي رهيو هئس. ۽ پوءِ هڪ ڏينهن اها ئي عورت آئي. ساڻس هڪ زميندار هو. جنهن ايندي ئي چيو:
“ڊاڪٽر منهنجي زال جي حالت خراب آهي. پيٽ جي سور ماري وڌو آهي. مهرباني ڪري کيس بچائي وٺو. عورت جي حالت خطري جهڙي هئي. مون علاج شروع ڪيو پر طبعيت جيئن پوءِ تيئن بگڙجندي وئي. ۽ انهي عورت جي اهڙي حالت ڏسي زميندار پريشان حالت ۾ ٻاهر نڪري ويو. ڪجهه ئي دير نه گذري ته اها عورت مري وئي.....
ڪمپائونڊرن انهي زميندار کي سڏيو پر هو ڪيڏانهن ٻئي پاسي نڪري چڪو هو. شام تائين عورت جي لاش جو ڪو به وارث نه ٿيو ته مون شهر جي وڏي اسپتال جي سردخاني ۾ انهي عورت جو لاش رکرائي ڇڏيو. پر اُتي به ٽن ڏينهن تائين اهو لاش لاوارث پيو رهيو. پوءِ منهنجي اکين اڳيان پٽي لٿي ۽ مون کي سڀ ڪجهه سمجهه ۾ اچي ويو ته اها عورت جيسين زندهه هئي ته ڪنهن نه ڪنهن مرد کيس پنهنجي زال جي حيثيت ۾ متعارف ڪرايو ٿي، مئي ته ڪو لاش دفنائڻ لاءِ به تيار نه ٿيو. اها عورت هتي جي بازار جي عورت هئي. مرڻ کانپوءِ هو هڪ ڪٽيل پتنگ وانگي هئي.