زهر بڻي زندگي
در تي مسلسل ٺَڪ ٺَڪ جي ڪري سُجاڳ ٿيس، روم جي دروازو کوليم ته سامهون پريشان حال ۾ بابُو بيٺو هو. هڪٻندي چيائين:
“ٻُڌو اٿم ته تو وٽ هاسٽل تي امتياز آيو آهي.؟”
مون نهڪار ڪئي ۽ کيس ٻانهن کان جهلي روم ۾ وٺي آيس. مون چيو: “خير ته آهي !؟”
پهرين ته چيائين ته: “ڪجهه به ڪونهي.”
مون چيومانس: “آئون به تنهنجو دوست آهيان، مون تي ويساهه ڪر، پنهنجي پريشاني مون سان اور، ٿي سگهي ٿو ته تنهنجي ڪم اچان....!”
لنوائيندي لنوائيندي نيٺ چيائين: “هڪ مشڪلات اٿم، ڪٿان سينکيو هٿ ڪري ڏي، هڪڙي دوا ٺاهڻي اٿم.”
سينکيو ۽ دوا ڳالهه سمجهه ۾ نه آيم، پوءِ به بابُو سان گڏ شهر جي ڪافي پنسارڪين دڪانن تان پڇا ڪيم پر ڪنهن به سينکيو جي هئڻ ۽ ڏيڻ کان انڪار ڪيو. انهيءَ وچ ۾ هي ڪنهن ڪنهن دڪان واري کان اعجاز بابت پڇندو رهيو. مون کي ڪجهه شڪ ٿيڻ لڳو ۽ مون کيس هڪ هوٽل تي بابُو کي ويهاريو ۽ آٿت ڏيندي چيم:
“ڏِس تون مون کي سچ سچ ٻڌائي ته ڪهڙو مسئلو اٿئي !؟ يقين ڪر آئون ڪنهن سان به ذڪر نه ڪندس، ٿي سگهيو تنهنجي مدد به ڪندس ۽ تو هي اعجاز جي بار بار پُچا ڇو پئي ڪئي...!؟”
پهرين ته ٿڌو شوڪارا ڀريائين پوءِ آخر ٻڌائڻ لڳو:
“دلبر توکي ته خبر آهي تمنا کي آئون ڪيترو چاهيندو آهيان ۽ تمنا به مونسان محبت ڪندي آهي. ۽ تمنا کانسواءِ منهنجو جيئڻ به محال آهي.”
“ڇو ڇا ٿيو !؟”
منهنجي ڳالهه ڪٽيندي چيائين: “توکان ڪهڙو پردو ! اعجاز منهنجو دوست، تمنا جو ويجهو مائٽ آهي. اعجاز منهنجي مڙني براين کان واقف آهي. اعجاز جيئن ته مونکان وڏو آهي. آئون ننڍو هيس ته سندس چالاڪين ۽ ڳالهين جي ور چڙهي گهڻو ڪجهه اڳتي نڪري ويس. پوءِ مون پاڻ بچائڻ چاهيو پر اعجاز جي راز کولڻ جي ڌمڪين جي زنجيرن مون کي قابو ڪري ٿي ڇڏيو. ۽ تمنا جا مائٽ اعجاز جي ڪرتوتن کان واقف هئا. انهن تمنا کي چيو ته:
“جيڪو ماڻهو اعجاز جهڙي لوفر سان گڏ پيو هلي، انهي کي پنهنجي ڌيءَ ڪيئن ٿا ڏئي سگهون...!؟”
۽ تمنا مون کي پنهنجي پيار جو واسطو ڏيندي چيو:
“جيڪڏهن توکي آئون ۽ منهنجي محبت پيارا آهيون ته اڄ کانپوءِ اعجاز سان ڪنهن به قسم جو تعلق نه رکجانءِ.”
هڪ پاسي باهه تي ٻي پاسي پاڻي. سو گذريل هفتي کان آئون اعجاز کان پاسيرو هئس. ڪالهه اعجاز مون وٽ آيو. هن پنهنجي (معمول جيان) خواهش پوري ڪرڻ چاهي ته مون انڪار ڪندي چيو:
“اعجاز اڄ ڏينهن کانپوءِ نه اهڙي ڳالهه ڪجانءِ ۽ نه ئي هاڻ پنهنجو ڪو واسطو آهي.”
اعجاز مرڪندي چيو ته: پوءِ ٺيڪ آهي، آئون پاڻهي ٿو توکي ننگو ڪري تنهنجي معشوقه تائين ، انهي جي مائٽن تائين ڳالهه پهچايان ته تنهنجو مونسان ڪهڙو رشتو آهي، ۽ تون ڪهڙو چڱو مڙس آهين.”
مون منٿون ڪندي چيو: “نه اعجاز ! اهو ظلم نه ڪجانءِ.”
ته چيائين: “پوءِ صرف اڄوڪو ڏينهن ڇڏيائين ٿو، سڀاڻي جي تو انڪار ڪيو ته پوءِ ......”
بس انهي ڪري سوچيم ته خودڪشي کانسواءِ ڪو ٻيو علاج ئي ڪونهي. ائين چئي بابُو روئڻ لڳو.
مون کي ماٺ لڳي وئي. ٿورو سوچي پوءِ چيومانس:
“ڀلا جيڪو هفتو تون اعجاز کان پري رهين، انهي جي تمنا جي مائٽن کي خبر آهي...؟”
“ها .... اهي مهنجي انهي قدم تي خوش ٿيا آهن.” بابُو جواب ڏنو.
مون چيو: “پوءِ پريشان ٿيڻ جي ڪهڙي ڳالهه آهي. اجايو زندگي کي زهر ڇو ڪيو اٿئي...؟ اڄ وڃي تمنا جي مائٽن سان ڳالهائي رشتو طئي ٿيڻ کانپوءِ اعجاز ڇا به ڪندو، ڪهڙيون به ڳالهيون هلائيندو ته تمنا جا مائٽ اهو ئي سمجهندا ته بابُو اعجاز سان واسطو ختم ڪيو آهي، تڏهن پيو الزام هڻي.”
مون بابُو جي ڪلهي تي ٿڦڪي ڏيندي چيو: حوصلو ڪر!”
۽ بابُو مسڪرائيندو تمنا وارن جي گهر روانو ٿيو.