شڪست
نازو اڄ اداس، وياڪل، ويڳاڻي ٿيو ڪجهه سوچي رهي هئي. هن جي من ۾ سوچن جا سلسلا نسري آيا. هن جي اندر ۾ آنڌ مانڌ هئي. اشفاق جي موت جي صدمي هن جي جيءُ کي جهوري وڌو هو. هفتو اڳ اشفاق هن کي هن وشال ڪائنات ۾ اڪيلو ڪري ، اوڏانهن ويو هليو جتان ڪو موٽيو ناهي. هن جي هٿن تان مينڌي جو رنگ به نه لٿو هو جو نازو جو نينهن موت جي منهن ۾ هليو ويو. هن لاءِ اهو ڏينهن قيامت جهڙو ئي هو جنهن ڏينهن اشفاق جي ايڪسيڊنٽ جي خبر هن تائين پهتي هئي. هي ۽ ٻيا سڀ گهر ڀاتي اسپتال ۾ پهچي ويا. اشفاق جو چهرو چچريل هو. جسم جو اهو عضوو نه بچيو هو جنهن ۾ زخم نه هو. نازو کي پاڻ مٿان غمگين بيٺل ڏسي چيائين:
“پياري نازو تون گهٻراءِ نه مان جلدي تندرست ٿي ويندس. توکي خبر آهي مون زندگي ۾ ڪڏهن به هاريو ناهي ۽ هن موت ۽ زندگي جي جنگ ۾ به آئون موت کي شڪست ڏيندس. بس ڪجهه ڏينهن جي ڳالهه آهي.”
ڪجهه ڏينهن ته ٺهيو، چند ڪلاڪن کانپوءِ اشفاق جو روح پرواز ڪري ازلي ماڳ ڏانهن روانو ٿي ويو ۽ پويان ڇڏي پيو روڳ، درد، وڇوڙو.... نازو ماضي ۾ ٽُٻي هنئي.
ڪيئن نه اشفاق پوري سماج سان ٽڪر کائي کيس حاصل ڪيو هو، ايتري تائين جو نازو جي مائٽن مجبور ٿي اهو فيصلو ڪيو ته...
“جيڪڏهن نازو هروڀرو ئي پنهنجي برادري کان ٻاهر پرڻجڻ ٿي چاهي ته پوءِ اڄ کانپوءِ نه نازو سان ڪو رشتو رهندو ۽ نه ئي اشفاق سان ۽ جيڪو به برادري مان نازو وارن سان تعلق رکندو اهو ڄڻ ته اسان مان هو ئي ڪو نه !”
۽ پوءِ اشفاق هزار رنجشن باوجود کيس حاصل ڪري ورتو هو. اشفاق جا مائٽ به ڪي راضي نه هئا. پر اڪيلي ۽ لاڏلي پُٽ جي هوڏ ۽ محبت اڳيان ڪجهه به نه هلين ۽ ماٺ ڪري ويهي رهيا پر اڄ نازو جي دل چيهون چيهون ٿي پئي هئي. جو سسڻس اهو چئي کيس گهر مان ڪڍي ڇڏيو ته:
“نڀاڳي ڏائڻ هفتي ۾ ئي منهنجي پُٽ کي ڳڙڪائي وئين، اڃان ڪنهن جي پويان پوندين... وڃ..... ٽر..... آئون توکي اکين به ڏسڻ نٿي چاهيان نڀاڳي رن...... منهنجو پُٽ ......!!!
نازو اڪيلي سر هن مردن جي سماج ۾ ڇا جيئي !؟ هن مرد جي سهاري سان ئي نفرت کي شڪست ڏئي محبت حاصل ڪئي پر هاڻ کيس پنهنجي محبت ئي (سماج اندر) پنهنجي لاءِ شڪست محسوس ٿي رهي آهي.