رانديڪو !
رابيل، راهو جو رويو ڏسي حيران ٿي وئي! پر هن ڪوڙ نه ڳالهيو هوهن ته حقيقت ٻڌائي هُئي، ۽ سچي حقيقت ته هوءَ راهو جي ٻار جي ماءُ بڻجڻ واري آهي. رابيل، راهو جو اهڙيو بدليل رويو ڏسي چيو:
“راهو ! توکي آخر ڇا ٿي ويو آهي ؟ مان رابيل آهيان، تنهنجي رابيل. ڇا اڄ قرب نه ڪندي، هليا چپ ويجها ڪر ....!!!”
“چُپ ڪر ... بي حيا .... بي شرم .... توکي خبرهئڻ گهرجي ته بابا جلدئي منهنجي شادي هڪ وڏي ماڻهو جي ڌيءُ سان ڪرائڻ وارو آهي. ۽ تنهنجي اهڙي بيهوده بڪواس جي منهنجي شادي ۾ رڪاوٽ پئجي سگهي ٿي...”
راهو ڪاوڙ ۾ الائي ته ڇا ڇا چئي ويو !
“پر .... پر تو ته مون کي پنهنجي ڪنوار بنائڻ جا سهانا سپنا ڏيکاريا هئا...”
“هُون ! تون ۽ منهنجي ڪنوار ! تون ته عورتن جي بازار ۾ ويهڻ لائق آهين .”
“چُپ ڪر ...!.” رابيل ڪاوڙ ۽ ڏک مان ڏڪندي چيو.
“خبردار ! اڳتي هڪ لفظ به نه چئجانءِ، مون محبت ۾ سڀڪجهه قربان ڪيو آهي. غريب ضرور آهيان پر .... ”
“ته پوءِ تون به اڳتي لاءِ پنهنجو نالو مونسان منسوب نه ڪجانءِ...”
ائين چئي راهو ويندو رهيو.
رابيل سوچن جي پاتالن ۾ ڌڪجي دٻجي وئي. ننڍپڻ جو ساٿ، ۽ اهي رانديون ۽ راندين کانپوءِ روح جي رشتا ۽ پيار جا پيچ سڀ راهو هڪ لمحي ۾ وساري هن جي وجود کي رانديڪو سمجهي ڪجهه وقت لئه کيڏي، ٺوڪر هڻي روانو ٿي ويو.
ماڻس ته گهڻو سمجهايس ته وڏيري حاجي امام الدين جي پٽ سان تنهنجو اهو ميل جول ڪٿي پنهنجي لاءِ هاڃيڪار ثابت ٿي پيو ته ڪنهن کي منهن ڏيکارڻ جهڙا ڪونه رهنداسين. هونئن به غريب جي عزت ڪاغذ جي ٻيڙي مثل هوندي آهي. جيڪا ننڍڙي پٿر رکڻ سان ئي ٻُڏي ويندي آهي پر رابيل هميشه اهوئي چوندي هئس نه امان! اهڙي ڳالهه جي نوبت نه ايندي . ٻيو ته راهو مونسان محبت ڪري ٿو ۽ هو اهڙو ماڻهو آهي ئي ڪونه جو مونکي ذليل يا رُسوا ڪري. نيٺ رابيل ، راهو جي لِڪ ڇپ جي ملاقاتن جي سلسلن، رابيل جي پيٽ ۾ هڪ وجود جي سرجڻ جا رنگ ڪڍيو .
راهو کي آخرڇا ٿي ويو آهي، جو ايترو بدلجي ويو آهي...!؟ رابيل خيالن جي دنيا مان ڇرڪي نڪريو اچي ٿي . اوچتو کيس راهو جو پيءُ اميد ۽ آس جو ڪرڻو محسوس ٿيو. وڏيرو حاجي امام الدين ڳوٺ ۾ بيواهن جي پرگهورلهڻ ۾ ، خيرات ڏيڻ ۾ مشهور هو. سو هي به ڊوڙندي يڪدم راهو جي گهر ڏانهن پهتي. گيٽ تان ئي اطمنان ٿي ويس ته حاجي صاحب اندر آهي. گهر ۾ ٻيو ڪو به ماڻهو نه هو، نه ئي ڪو آواز ٻُڌڻ ۾ آيس هڪ ڪمري جو در کليل ڏسڻ ۾ آيس، دٻيل پيرن سان آهستي آهستي وڃي انهي ڪمري جي در وٽ بيٺي . حاجي صاحب مصلي تي تسبيح جا داڻا ڦيري رهيو هو. حاجي مصلو ويڙهيو ۽ هن کان پڇيو:
“چئو ڇا هي بابا !؟”
۽ پوءِ روئندي روئندي رابيل سندس پُٽ راهو جي باري ۾ سڀ ڳالهه ٻڌائي ڇڏيو ۽ ٻڌائي دنگ ڪيائين ته کيس شرم اچڻ لڳو ته حاجي صاحب کي ته سڀ ڪجهه ٻڌائي ڇڏيم، ڪنڌ جهڪائي ڇڏيائين ته حاجي صاحب کيس ٻنهي ڪلهن وٽان جهلي پلنگ تي ويهاريندي چيو:
“ڇوڪري! توسان ضرور انصاف ڪبو .”
حاجي صاحب پنهنجي کيسي مان ڏهين جون ٻه دستيون رابيل ڏانهن اُڇلائي چيائين:
“هي وٺ ....”
۽ پاڻ اڳتي وڌي ڪمري جي تاڙي لڳائي، رابيل ڏانهن وڌيو، رابيل ڇرڪي اُٿي ته حاجي صاحب چيو:
“گهٻراءِ نه .... توکي سُٺي ڊاڪٽرياڻي کان چيڪ اپ ڪرائي حمل ضايع ڪرائي ڇڏيندس ۽ اڄ کانپوءِ تنهنجو به ٻين بيواهن جيان وظيفو چالو ....”
۽ پوءِ حاجي صاحب به پنهنجي مرضي مطابق رانديڪي سان کيڏيو .