لتر ۽ چڪر
هوٽل تي ويٺي ڏٺم ته مسز اسلم ڪنهن غير مرد سان گڏ هوٽل تي ماني کائڻ آئي. جيئن ته هي منهنجي مريض رهي چڪي آهي انڪري مون هن کي سُڃاڻي ورتو. هي بار بار مونکان لڪي رهي هئي. پر سمجهي ويئي هئي ته ڊاڪٽر مون کي سُڃاڻي ورتو آهي. کاڌو کائي جڏهن وڃڻ لڳي ته هي مون وٽ هلي آئي. آهستگي سان مون کي چيائين ته:
“ڊاڪٽر صاحب ! منهنجي عزت رکجو، منهنجي مڙس سان ان ڳالهه جو ذڪر نه ڪجو ته آئون ڪنهن غير مرد سان گڏ هوٽل تي ماني کائڻ آئي هيس.”
اهو چئي هو ويندي رهي. پوري ٻن ڪلاڪن کانپوءِ منهنجي حيرانگي جي حد نه رهي، ان ئي عورت جو مڙس مسٽر اسلم اسان جي ئي شهر جي هڪ ليڊي هيلٿ ورڪر سان گڏ ماني کائڻ آيو. جيئن ته ڊاڪٽر هجڻ جي حيثيت سان ليڊي هيلٿ ورڪرن سان واسطو رهي ٿو. ليڊي هيلٿ ورڪر ماني کائي مون وٽ آئي، سلام ڪندي چيائين :
“سر ! اسان جي سُٺي واري دوستي آهي، ڪا به غلط ڳالهه ناهي. متان توهان ڪا غلط سمجهو.”
اهو چئي هو وڃڻ لڳي. آئون ڪجهه سوچيان ئي سوچيان هوءَ وڃي چڪي هئي.