رئيساڻي ...!
صبح ساجهر اُٿي، شهر جي اهم چونڪ تي موجود ڀائي جي مهراڻ هوٽل تي کير ڏيڻو هوندو هو. سو سويل ئي فجر ٽاڻي اُٿي مينهون ڀٽارين کي ڏوهي انهن کي گاهه پٺو ڏئي، پوءِ کير کڻي، شهر ڏانهن اچڻ لاءِ رئيس هاشم خان جي حويليءَ وٽان لنگهڻو پوندو هو. مون اڪثر پنهنجي من ۾ اها ڳالهه نوٽ ڪئي هئي ته جنهن سمئي رئيس جي حويلي آڏو لنگهائو ٿيندو هئس ته اڌ کليل دروازي جي ڦاڪ مان ٻه اکيون هميشه ڪنهن لاءِ منتظر ڀائيندو هئس.
مهراڻ هوٽل جي ويجهو ئي ريلوي اسٽيشن هئي، جتان سوير گاڏيءَ جو گذر ٿيندو هيو. جنهن ڪري مهراڻ هوٽل تي صبح پنجين بجي کان ئي ماڻهن جي پيهه شروع ٿي ويندي هئي. مهراڻ هوٽل تي پهچڻ کان پهرين مون کي غريب آباد جي گنجان آبادي مان گذرڻو پوندو هو.غريب آباد جي گهٽين مان گذرندي اڪثر رئيس هاشم واري 1980 ماڊل واري مرسيڊيز ڪار غريب آباد جي گهٽين ۾ ڪنهن نه ڪنهن دروازي اڳيان بيٺل هوندي هئي. هاڻ ته رئيس هاشم غريب آباد ۾ هڪ جاءِ مسواڙ تي وٺي ڇڏي هئي ۽ رئيس واري مرسيڊيز ڪار سدائين ان جاءِ جي اڳيان ڏسندو هوس. سوچيندو هوس ته رئيس جن وڏا ماڻهو آهن، سو انهن جا ڪم به وڏا هوندا. وڌيڪ سوچڻ مناسب نه ڄاتم. آخر رئيس جي فعلن ۾ منهنجو ڇا وڃي....؟ بس پنهنجي ڪم سان ڪم رکيو.
روز جي معمول جيان صبح ساجهر اٿيو، مينهون ڏهيو، کير هوٽل تي پهچائيندو هوس. ڪجهه ڏينهن کان رئيس جي حويليءَ جي دروازي جي تاڪن منجهان ٻن اکين سان گڏ ڪو جسم به ڪنهن ڪاڻ منتظر محسوس ڪيم پر منهنجو ان ۾ ڇا وڃي؟ ان ڳالهه تي به ڪو به غور نه ڪيو. پر ٿورو عجيب ضرور ٿيو. ساڍي چئين 4:30 ڌاري جڏهن غريب آباد جي گهٽين ۾ رئيس جي مسواڙي جاءِ اڳيان لنگهندو هوس ته اُتي اڪثر ڪري رئيس جي جاءِ مان ننڍيون، نيٽيون عورتون نڪرندي ڏسندو هوس، پوءِ اهو معمول ٿي ويو. روزانو نيون نيون ۽ سُٺن لباسن واريون عورتون اتان نڪرندي ڏسندو هوس. ڳالهه ڪجهه ڪجهه سمجهه ۾ آئي، پر جئين ته مون کي کير پهچائڻ جي جلدي هوندي هئي انڪري وڌيڪ نه سوچيندو هوس.
هڪ ڏينهن کير کڻيو، شهر ڏانهن وڃي رهيو هوس ته رئيس ملوڪ جي حويليءَ جي دروازي جي ڦاڪ وڌيڪ کلندي ڏٺو. هڪ وجود آڱر جي اشاري سان سڏ ڪيو. ويجهو ويس، اندران آواز آيو “آچر تنهنجي هڪ مينهن ڍُڪي ٿي ويئي آهي، پوءِ تنهنجو کير ته گهٽ ٿيندو هوندو، ٿيتن جي پورت ڪيئن ڪندي هوندي....!؟”
سمجهي ويس ته رئيساڻي آهي. ڪنڌ جهڪائي ورندي ڏني مانس ته:
“سانئڻ ڇا ڪجي ؟ غريب ماڻهو آهيون، مڙئي گذارو ڪريون. جيڪو کير گهٽ ٿيندو آهي اهو وري ٻين کير وارن کان خريد ڪري هوٽل تي پورو کير پهچائيندو آهيان.”
“ٺيڪ آهي آچر، شام اچجانءِ، توسان ضروري ڪم آهي.”
شام جو آئون رئيس هاشم جي حويليءَ جي در تي پهچي در تي ٺڪاءُ ڪيو. رئيساڻي پاڻ ئي نڪري آئي، مون کيس ڏسندي ڪنڌ جهڪائي ڇڏيو.چيائين ته:
“اڄ نوڪرياڻي ۽ مالهي موڪل تي آهن، سو تون ٿورو باغ ۾ ٻوٽن کي پاڻي ڏي.”
اهو چئي رئيساڻي اندر حويليءَ ۾ ويئي هلي. آئون ڀر ۾ پيل پلاسٽڪ جو پائيپ کڻي گلن ۽ ٻوٽن کي پاڻي ڏيڻ لڳس. ڏٺو ته ٻوٽن ۽ گلن کي ڪافي عرصي کان پاڻي نه مليو هو، سو جيڪو به پاڻي ڏنو پئي سو زمين پي پئي ويئي. رئيساڻي ٻيهر موٽي آئي ۽ چيائين ته:
“ڌرتي اُڃايل آهي، انڪري هن کي وڌيڪ اُڃ آهي، سُڪل ٺوٽ ڌرتي کي پنهنجي جر سان سيراب ڪر. هن کي پنهنجي جيون جو جر ڏئي، جيون دان ڏي....!”
آئون رئيساڻي جي ڳالهه سمجهي نه سگهيس، سو ٿورو هٽي ڪري، وري ٻي پاسي پاڻي ڏيڻ لڳس جو مون کي رئيساڻي کان شرم اچڻ لڳو. ڇاڪاڻ ته هوءَ عجيب و غريب لباس ۾ هئي. صرف هڪ ئي چولو پيل هئس. جيڪو مٿي کان هيٺ پيرن تائين هڪ ئي هو. آئون پنهنجا جذبات قابو ۾ رکي، نظرون چورائي وڃي صفا ڪنڊ ۾ بيٺل وڏن وڻن کي پاڻي ڏيڻ لڳس. رئيساڻي وري وئي هلي. سج پنهنجون ........ سميٽي ڪڏهن ڪو گم ٿي ويو هو. چنڊ پنهنجي چانڊاڻ سان ماحول کي وڌيڪ معطر ڪري ڇڏيو هو. سوچيندو رهيس ته شايد سانئڻ مهربان ٿي ، مون کي مينهن ڏياريندي.... من ۾ سانئڻ کي دعائون به ڏيندو رهيس ته ههڙي نيڪ عورت خدا هر مرد کي نصيب ڪري. پاڻي ڏيندي مون کي رات جا نوَ ٿي ويا. رات به ڪافي گذري چڪي هئي. مون وڃڻ جو سوچيو ته رئيساڻي وري ساڳئي لباس ۾ ظاهر ٿي چيائين ته:
“آچر تون اندر ڪمري ۾ مون کي ڪرسي هڪ پاسي رکرائي.”
آئون رئيساڻي جي پٺيان اندر جاءِ ۾ داخل ٿيس. عجب ۾ پئجي ويس ته جاءِ نه پر ڪو پَرين جو محلات هو. جتي هر ڪا شيءَ سليقي سان رکيل هئي. مختلف ڪمرن مان ٿيندو هڪ ڪمري ۾ پهتس، جتي صرف هڪ پلنگ هو. مون ڪنڌ جهڪائي رئيساڻي کي چيو ته:
“سانئڻ مون کي اوهان جي لباس کان شرم پيو ٿئي.”
رئيساڻي چيو ته: “آچر هن لباس کي “نائيٽي” چوندا آهن ۽ هي منهنجو من پسند لباس آهي، منهنجا من ....!!!”
اهو چوندي ڳل تي ڀرپور چُمي ڏنائين ۽ ڀاڪر ۾ جهلي کڻي پلنگ تي ليٽايائين. پلنگ تي هن جي هيٺيان ڪِرندي چيم:
“رئيساڻي ڇا ٿي ڪرين .....!!؟”
رئيساڻي جذباتي نوع ۾ چيو : “جڏهن پنهنجو کير پورو نه ٿو پوي ته پرائو خريد ڪري پورت ڪبي آهي. ائين ئي ٻوٽن جي اُڃ لاهڻ لاءِ پاڻي ڏبو آهي ۽ جسم جي باهه اُجهائڻ لاءِ ڪجهه به ڪري سگهجي ٿو....!!!”
۽ پوءِ ! مون کان ڪجهه نه پر سڀ ڪجهه ٿي ويو !