زنده لاش
اليڪشن جا ڏينهن هئا. رئيس ڪمال دين جي بنگلي تي ووٽرن ۽ ورڪرن جي رش لڳل هوندي هئي. چانهيون، مانيون لنگر عام وانگر هر ماڻهو کي پيش ٿينديون رهنديون هيون. ان سان گڏ سگريٽ، پان به هرماڻهو کي پيش ڪيو پئي ويو. اسد منهنجو پارٽنر هو ۽ رئيس ڪمال جو خاص ورڪر هو. انڪري بنگلي تي آئون به هن سان اڪثر ملڻ ويندو هوس. رئيس جي بنگلي جي مٿئين فلور جي گئلري تي ويٺو هوس ته ان جي سامهون موجود بازارِ حُسن هوندي هئي. جيڪا سموري نظر ايندي هئي. هڪ دفعي آئون شام جو پنهنجي دوست اسد سان ملڻ ويس. معمول مطابق منهنجو دوست اسد مليو، جيڪو ڪرسي رکي ٻاهر گئلري ۾ ويٺو هو. هڪٻئي جو حال احوال ورتوسين. مون کي کلي چيائين ته: “اڄ مون هڪ تحقيقي ڪم ڪيو آهي.”
حيرانگي مان پڇيومانس ته : “اهو وري ڪهڙو تحقيقي ڪم ڪيو اٿئي....؟”
کلي چيائين ته : “اڄ صبح کان وٺي اجهو پنج ٿين پيا، آئون هن ڪرسيءَ تي ئي ويٺو آهيان، مون پنهنجي ماني به گهرائي هتي ئي کاڌي آهي.”
چيومانس : “آخر ڪهڙي تحقيق ڪرين پيو جو هتان صبح کان وٺي چُرين به نه پيو.”
چيائين : “اهم تحقيق ڪريان پيو، توکي ٻڌائيندس ته تنهنجا به اوسان خطا ٿي ويندا.”
چيومانس : “اهڙي وري ڪهڙي نئي ڳالهه شروع ڪئي اٿئي جو منهنجا اوسان خطا ٿي ويندا؟”
ورندي ڏنائين ته: “اڄ صبح اچڻ سان ئي آئون سامهون موجود بازارِ حُسن جي هن ڳاڙهي دروازي واري طوائف جي کولي کي ڏسي رهيو آهيان. جنهن ۾ صبح کان هينئر تائين 31 ماڻهو وڃي ۽ نڪري چڪا آهن. اهو سلسلواڃان هلي پيو. اڃان شام جا پنج ٿيا آهن ۽ شام کانپوءِ رات به پئي آهي. اهو سلسلو الائي ڪيترو وقت هلندو ۽ 24 ڪلاڪن ۾ اهيا طوائف ڪيترن ماڻهن کي خوش ڪندي....!؟”
آئون سوچن ۾ ٻُڏي ويس ۽ منهنجي اکين مان لڙڪ لڙي آيا، جن بي مندائتي برسات جيئن وسڻ بند ئي نه ڪيو. منهنجو گلو ڀرجي آيو. آئون وڌيڪ ٻڌي نه سگهيس. پنهنجي دوست کان موڪلائي ٻاهر اچي بنگلي جي هڪ ڪنڊ ۾ خوب رُنس. انهن سوچن ۾ پئجي ويس ته اها عورت جيڪا هينئر طوائف بنيل آهي، اها ڪنهن جي ڌي هوندي، ڀيڻ هوندي، هن جا ڪي پنهنجا خواب هوندا، ۽ درد رکڻ واري دل هوندي...... يا بس پاڻ کي وحشي بگهڙن ۽ خوني درندن جي عياشي جو سامان بنجي ائين ئي زنده لاش بنجي ڳجهن ۽ بازن هٿان پنهنجو ماس روڙائيندي رهندي.....!؟