ترڪيب
سرجيڪل وارڊ ۾ منهنجي نئين نئين پوسٽنگ ٿي هئي. هتي هر ڪم سسٽم تحت پئي هليو. هر مريض کي بنا سفارش جي داخلا ملندي هئي ۽ ان جو آپريشن به بنا سفارش جي نمبر سان ٿيندو هو. هر مريض جي سار سنڀال به سُٺي نموني سان ورتي ويندي هئي. مريضن سان اخلاق ۽ پيار سان ڳالهايو ويندو هو. پروفيسر صاحب روزانه پنهنجي ٽائم تي ايندو هو ۽ وقت پورو ڪري پوءِ ويندو هو. ان ڪري اسسٽنٽ پروفيسر، سينئر رجسٽرار، رجسٽرار به پنهنجي وقت تي ايندا هئا. تمام سٺو ماحول هوندو هو، جيڪو مون کي ڏاڍو پسند آيو. مون کي هن وارڊ ۾ ڪم ڪندي مهينو ٿي ويو. هڪ ڏينهن پروفيسر صاحب مون کي سڏرايو، جڏهن آئون پروفيسر صاحب جي آفيس ۾ ويس ته پروفيسر صاحب مون سان خوش اخلاقي سان مليو ۽ مون کي ويهڻ جي صلاح ڪئي. آئون پروفيسر صاحب جي سامهون پيل صوفي تي ويهي رهيس. پروفيسر صاحب مون کي چيو ته:
“ڊاڪٽر صاحب ! آپريشن ۾ مريضن طرفان گهرايل دوائن ۾ شڪايتون ٿين پيون، توهان وارڊ ۾ موجود دوائن ۽ مريضن کان گهرائڻ وارين دوائن تي نطر رکو. نظر ڇا رکو بس سڄو ريڪارڊ رکو.”
مون : “جي سر!”
چئي ٻاهر نڪري آيس ۽ وارڊ ۽ او ٽي جو سمورو ريڪارڊ چيڪ ڪيو. سرڪار طرفان ملندڙ دوائون ناڪافي هيون، جنهن ڪري اسٽاف هر اوٽي تي مريضن کي آپريشن لاءِ دوائون لکي ڏيندي هئي. جيڪو سامان مريضن کي آپريشن کان هڪ ڏينهن پهرين لکجي ملندو هو ۽ آپريشن واري ڏينهن اهو سامان اسٽاف کڻندي هئي. جنهن ڏينهن اسٽاف مريضن کي سامان لکي ڏنو ان شام جو ئي مون اهو سامان مريضن کين ورتم ۽ هڪ لسٽ ٺاهي ۽ پنهنجي نئون آندل رجسٽر ۾ نوٽ ڪيم. جڏهن مون مريضن جو سامان چيڪ ڪيم ته اهو ايترو هيو جو ان سان پوري مهيني جو اوٽيون ٿي سگهيو پئي. هڪ مريض جي آپريشن لاءِ ٻه ٽي سو جو سامان ڪافي هيو.پر هتي ته هر مريض کي ڇهه ست هزار جو سامان لکي پئي ڏنو ويو، جيڪو هڪ مريض جو سامان به ان ڏينهن جي سمورن مريضن لاءِ ڪافي هو. هر او ٽي ۾ ارڙهن کان ويهه مريض هوندا هئا. جن جو آپريشن ٿيڻو هوندو هو. جڏهن مريض طرفان آيل سامان تمام گهڻو هو، مون هڪ ترڪيب ڪئي، ايندڙ سامان رجسٽر ۾ نوٽ ڪرڻ سان گڏوگڏ هر آندل سامان مٿان پنهنجي صحيح ڪري تاريخ لکي ڇڏي. جيڪا مارڪر سان نمايان نظر اچي رهي هئي. اها او ٽي گذري ويئي. ٻئي او ٽي وارڊ ڏينهن به اسٽاف مريضن کي سامان لکي ڏنو، جيڪو شام جو مريض وٺي آيا. حالانڪه اسٽاف وٽ موجود سامان پورو مهينو اوٽيون هلي پئي سگهيون. مريضن جو آيل سامان چيڪ ڪيم ته اهو ئي ساڳيو سامان اسٽور تان آيو. جنهن تي منهنجي صحيح ڪيل هئي ۽ تاريخ لکيل هئي.
ٻئي ڏينهن اوٽي جو ڏينهن هو. مون اسپتال سوير پهچي، اسٽاف جو انتظار ڪيو. جڏهن اسٽاف آئي ته مون هن کي چيو ته:
“گذريل اوٽي ۾ مريضن طرفان ڪافي سامان آيل هوته مريضن کي ٻيهر سامان ڇو لکي ڏنو....؟”
اسٽاف لاپرواهي ۾ چيو ته: “ڊاڪٽر اهو سامان ختم ٿي ويو.”
مون چيو: “ اهو سامان ته ڪافي هيو ۽ هي ڪالهه مريضن طرفان آندل سامان به اهو ئي آهي، جنهن تي مون صحيح ڪيون هيون، اهو سامان ٻيهر مريض اسٽور تان خريد ڪري آيا آهن.”
اسٽاف نرس منهنجي ڳالهه ٻڌي اڻ ٻڌي ڪري ڇڏي، جڏهن ٻيهر کيس چيم ته: “ اسٽاف هتان جو سامان وڪيو ويو آهي. اهو ڪڌو ڪم ڪنهن ڪيو آهي؟ انجي باري ۾ اوهان کان پُڇان ٿو”
اسٽاف نرس خفگي مان چيو ته: “ڊاڪٽر مون کي خبر ناهي، مون کي ڪم ڪرڻ ڏي ۽ مونسان وڌيڪ بحث نه ڪر.”
ڀر ۾ بيٺل ڊاڪٽر شمس چيو ته: “اسٽاف سان وڌيڪ بحث نه ڪر، متان توتي ڪو الزام هڻي ڇڏي....”
مون ان ڳالهه جي پرواهه نه ڪئي. مريضن کان اسٽور جو پڇيم، ان اسٽور تي ويس، جنهن پهرين تي رُکائي مان چيو:
“مون کي خبر ناهي”
پوءِ مون هن کي چيو ته: “مون کي پروفيسر صاحب چيو آهي، ٿي سگهي اهو معاملو پوليس ۾ ڏي.”
پروفيسر ۽ پوليس جي ڊپ کان همراه ٿڌو ٿيو چيائين ته:
“او ٽي واري اسٽاف نرس اهي دوائون مون کي اڌ قيمت تي وڪڻي ويئي آهي ۽ اهو ڪم ڪيتري عرصي کان جاري آهي. چاليهه کان پنجاهه هزار روپيه هر اوٽي تي مون کي اسٽاف دوائن جي بدلي ۾ وٺندي آهي.”
آئون حيران ٿي ويس ۽ رجسٽر ۽ سمورو ريڪارڊ کڻي ٻئي ڏينهن تي پروفيسر جي آفيس ۾ ويس. کيس سموري حقيقت پيرائتي ڪري ٻڌايم ته ڪهڙي ريت اسٽاف پنهنجي پگهار کان به ڏهوڻي رقم اسپتال مان ڪمائي رهي هئي. پروفيسر تپي باهه ٿي ويو ۽ فورن گهنٽي وڄايائين ، پٽيوالو اچي ويو، ان کي چيائين ته:
“اسٽاف نرس کي سڏي اچ”
اسٽاف نرس آئي روئڻهارڪو منهن ٺاهي بيهي رهي. پروفيسر صاحب ڪاوڙ مان نرس ڏي منهن ڪري چيو ته:
“ڊاڪٽر ڇا پيو چوي ته تون لکين روپين جون دوائون هرمهيني مريضن کان گهرائي وڪڻي ٿي، جنهن جو ثبوت به ڊاڪٽر ڏئي پيو.”
اسٽاف نرس روئڻ لڳي. پروفيسر صاحب مون کي چيوته : “ڊاڪٽر صاحب اوهان وڃو.”
آئون ٻاهر نڪري آيس، ڀر ۾ اسسٽنٽ پروفيسر صاحب جي آفيس هئي. ان مونکان پڇيو ته : “ڊاڪٽر صاحب ڇا ٿيو؟” ان کي سموري حقيقت ٻڌايم. جنهن کلندي چيو ته:
“پروفيسر صاحب جيڪو ڪم سالن ۾ نه ڪري سگهيو، سو تو چند ڏينهن ۾ ڪري ڇڏيو. اها هئي پروفيسر صاحب جي ترڪيب.”
آئون اسسٽنٽ پروفيسر جي ڳالهه سمجهي نه سگهيس، ڪجهه دير کانپوءِ محسوس ڪيم ته پروفيسر صاحب ۽ اسٽاف نرس جي ٽهڪن جا آواز اچي رهيا هئا. ڪجهه دير کانپوءِ اسٽاف نرس کلندي پروفيسر صاحب جي آفيس مان نڪتي. پروفيسر صاحب گهنٽي وڄائي. پٽيوالو اندر ويو، ڪجهه دير کانپوءِ ٻاهر نڪري مون وٽ آيو، چيائين ته: “توهانکي پروفيسر صاحب سڏي رهيو آهي.” آئون پروفيسر صاحب جي آفيس ۾ ويس پروفيسر صاحب مونکي چيو ته:
“ڊاڪٽر صاحب ! بس هاڻي توهان کي او ٽي ٻاهران گهرايل دوائون چيڪ ڪرڻ جي ضرورت ناهي. اسٽاف کي پنهنجي غلطي جو احساس ٿي ويو آهي. هاڻي هو اهڙو ڪم نه ڪندي.”
مان ڪنڌ جهڪائي پروفيسر صاحب جي آفيس مان نڪري ويس.