واسينگ جا وَر
ڪنهن مريض کي پڇڻ ڪاڻ لياقت ميڊيڪل ڪاليج اسپتال ڄامشورو ويس. لياقت ميڊيڪل ڪاليج ڏسي حيران ٿي ويس. جنهن کي لوهي دروازن ۾ قيد ڪيو ويو هو. اڳوڻي چهل پهل گهٽ ڏٺو. ماحول ۾ گهُٽ ۽ ٻُوسٽ محسوس ڪيو. سومري واري هوٽل بند نظر آئي. شايد اڄ موڪل ڪئي هجيس. سرائي وارين هوٽلن تي اها رش ڪو نه هئي. من ۾ چانهه پيئڻ جي خواهش ٿي. سرائي جي هوٽل ۾ ٻاهر پيل ڪرسي تي ويهي سنڌي اخبار پڙهڻ لڳي ويس. ڀر ۾ ويٺل نوجوان جوڙي جي گفتگو اخبار تان ذهن ٿيڙي ڇڏيو. پرايون ڳالهيون ٻڌڻ گناهه سهي پر هنن جي گفتگو اهڙي دلچسپ هئي جو مون مجبور ته ڪن ٻڌن. ڇوڪري غير سنڌي هئي ۽ ڇوڪرو سنڌي دل ڦينڪ عاشق هو. ڇوڪري هن کان ڪجهه نوٽس گهري رهي هئي. جن ۾ ايناٽامي ۽ فزيولاجي جو ذڪر هو. جن مان ائين لڳو ته هي پهرئين سال جا شاگرد هئا. ڇوڪر طرفان عشق جا اهڙا ته فلمي گُٺل ۽ واهيات جملا ڇوڪريءَ جي شان ۾ پئي چيا، جيڪي آئون هتي لکي نه ٿو سگهان، پر ڇوڪري بجاءِ انهن جملن تي ڪاوڙجڻ جي هلڪي مُرڪ مرڪي بار بار ان ڇوڪري کي ان ڳالهه تي متوجه ڪري رهي ته ٽيسٽ ويجهي آهي، انڪري مون کي جلد از جلد هوشيار ڇوڪر يا استاد جا لکيل سُٺا نوٽس گهرجن. ان ڳالهه تي ڇوڪرو واڇون ٽيڙي اهو ئي چيو ته بس منهنجي جان ڳالهه به اهيا..... مون اڳ ۾ به ته توکي وقت تي نوٽس ڏنا آهن. بس اعتبار ڪر ٽيسٽ کان اڳ ئي ، بس اڄ شام جو ئي سمورا نوٽس توکي ملي ويندا ۽ پوءِ هڪ گفٽ پاڪيٽ ڇوڪريءَ کي ڏنائين.
چانهه پي آئون به مريض کي ڏسڻ لاءِ وارڊ ۾ ويس. مريض کان پڇي وارڊ کان ٻاهر نڪتس ته اسپتال جي گيٽ وٽ ميڊيڪل اسٽور اها ئي ساڳي غير سنڌي ڇوڪري هڪ غير سنڌي ڇوڪر سان گڏ کلندي ٽافيون وٺندي نظر آئي. ڇوڪري جي آواز ڏانهن متوجه ڪرڻ تي مجبور ڪيو. کلندي ڇوڪري چئي رهي هئي.
“واه جو سنڌي چريو ڦاٿو آهي، هي قوم به عجيب آهي، ڇوڪريون ڏسيو، واڇون ٽيڙيو ڇڏين. بيوقوف ! صبحاڻي نوٽس آڻڻ لاءِ چيو اٿس ۽ هي ساڙهي منهنجي لاءِ اڄ تحفو آندي اٿس.”
ڇوڪر ۽ ڇوڪري جا ٽهڪ گونجڻ لڳا. ڇوڪر جو آواز ٻڌم: “جيترا ڏينهن چريو رهي، اوترا ڏينهن فائدو وٺينس، منهنجي پياري منڱيتر....!”
منهنجي ڪنن جا پڙدا وڄڻ لڳا. وجود واسينگ جي وَر محسوس ڪيو.