خودڪشي
اسانجي پاڙي ۾ پيل خالي جاءِ ۾ ڪالهه کان هڪ مسواڙي اچي رهيو هو. اهو گهر اسان جي گهر جي ڀرسان هو ۽ گهٽي به پڪي هئي. صبح جو جڏهن انهي گهر جو ٻاهريون تالو لٿل ڏٺم ته پڇا ڪيم ته ڪير اچي رهيو آهي. خبر پئي ته ڪو سکر جي پاسي جو رحيمداد اچي رهيو آهي.
مون نه رحيمداد ڏٺو ۽ نه ان بابت ڪا خبر ورتم. هفتو گذري چڪو. منهنجي روز اچ وڃ انهي گهر اڳيان ٿي پئي. ڪنهن ڪنهن ٽيم تي انهي جي تاڪن مان ڪا عورت در وٽ بيٺل محسوس ڪندو هئس پر انهي ڳالهه ڏانهن ڪو خاص ڌيان نٿي ڏنم. ڪجهه ڏينهن کانپوءِ در جو هڪ تاڪ کليل هئڻ ڪري اوڏانهن نظر ڪيم ته ڏسندو ئي رهجي ويس. عورت ته ڄمار ۾ وڏي ٿي لڳي پر سندس سُونهن جو ڪو مثال ئي نه هو ۽ پوءِ تڪڙا تڪڙا قدم کڻندو اُتان گذري ويس. ائين انهي عورت سان آهسته آهسته واقفيت ٿي وئي. مون کي پنهنجن ادائن سان اهڙو سوگهو ڪري ڇڏيائين جو هر پل کيس ڏسڻ لاءِ بيتاب رهندو هئس. هن مون کي پنهنجي باري ۾ ٻڌايو هو ته مون ننڍي هوندي کان وٺي ڳوٺ جي هڪ ڇوڪري جا خواب ڏٺا هئا ۽ انهي به مونسان محبت ڪئي هئي پر هو اسان جي خاندان جو نه هو تنهن ڪري مائٽن منهنجو سڱ برادري جي هڪ ڪراڙي ماڻهو کي ڏيئي ڇڏيائون. پر تنهن وقت مون تي محبت جو جنون حاوي هو سو آئون پنهنجي پرين شفيع سان گڏ ڳوٺان ڀڄي نڪتس ۽ اسان ڪورٽ ميئرج ڪري هڪ ڏورانهن شهر ۾ رهڻ لڳاسين، ڪجهه ڏينهن کانپوءِ ڳوٺان آندل پئسا ۽ زيور ختم ٿي ويا. مون کي پتو پيو ته زيورن جا پئسا شفيع جوا ۾ هارائي چڪو هو ۽ هاڻ اسان جي گهر جو گاڏو مشڪل سان ٿي هليو. روز جهيڙو ڪرڻ شفيع جو معمول بڻجي چڪو هو. ۽ شفيع اڪثر ڪري رات جو دير سان ايندو هو. هڪ رات دير سان ڪڙو کڙڪيو مون در لاٿو ته هڪ اوپرو شخص گهر ۾ گهڙي آيو. مون منع ڪئي ته چيائين هيڏانهن مون کي شفيع موڪليو آهي. انهي ماڻهو جي وات مان شراب جي بوءِ محسوس ٿي. رڙيون ڪيم ته وات تي هٿ ڏئي چيائين:
“ماٺ ڇو نه ٿي ڪرين، شفيع مونکان پنج هزار وٺي توکي وڪڻي ڏنو اٿس”
۽ انهي کانپوءِ آئون مختلف ماڻهن وٽ وڪبي رهي آهيان. رحيمداد به 18000 ۾ مون کي خريد ڪري هتي اچي رهايو آهي. پاڻ ڀرواري شهر مان آفيم ٻين شهرن ڏانهن سپلائي ڪندو آهي. ائين آئون روز ان عورت سان ملڻ لڳس. هن مون کي منٿ ڪئي ته آئون کيس هتان ٻاهر ڪڍي وڃان ته جيئن هو ٻيهر وڪرو ٿيڻ کان بچي پوي. مون کي هن جي جسم سان ته دلچسپي هئي پر سندس جذبن جو به احساس هو. بابا کي خبرپئجي چڪي ۽ مون کي سخت لفظن ۾ رحيمداد جي گهر وڃڻ کان روڪي ڇڏيائين ۽ آئون به ٻه ڏينهن اوڏانهن ويس ئي ڪو نه. هڪ شام ٽاڻي جڏهن ڪٿان موٽيس ته ڏٺم اسان واري گهٽي ۾ ماڻهن جو ميڙ لڳو پيو آهي. ويجهو آيس ڏٺم ته سڀ ماڻهو رحيمداد جي گهر جي در وٽ جمع هئا. جڏهن اُتي پهتس ته حيراني جي حد نه رهي. رحيمداد جو گهر باهه ۾ سڙي چڪو هو ۽ مريم به جلي وئي هئي. ماڻهن چيو:
“ادا باهه رڌڻي کان لڳي. اسان ته گهڻي ڪوشش ڪئي گهر جو سامان ته ڪڍي وياسين پر رحيمداد جي زال کي رڌڻي مان نه ڪڍي سگهياسين. ”