ڪامريڊ
هو غريب هو. سدائين غربت جي سُورن جون پچارون پيو ڪندو هو. ويچاري جا ٻه پُٽ پڙهڻ کانپوءِ به بيروزگار هيا. نوڪري لاءِ ميرن، پيرن ، وڏيرن ۽ تر جي چڱن مڙسن، ايم پي اي، ايم اين اي جي درن تي جتيون گسائڻ کانپوءِ هن جي ٻنهي پٽن کي نوڪري نه ملي. ڪالهه ڪار ۾ مليو ، ڏاڍو خوش هيو. کلندي چيائين ته:
“هاڻ مون کي زندگي جو مقصد سمجهه ۾ آيو آهي، ٻنهي پٽن کي مختلف تنظيمن ۾ ڪامريڊ ڪرائي ڇڏيو اٿم. هاڻ ٻنهي کي نوڪري وغيره جي ضرورت ئي نه آهي. هي ڏس مون کي به گهمڻ لاءِ ڪار وٺي ڏني اٿن....!!!”