ڏوهاري
“ريحان اڄ ڪلهه ڏسڻ ۾ ئي نٿو اچين. پنهنجي بنگلي تي به ناهين هوندو آخر آهين ڪٿي!؟ ۽ ڪٿي پيو شوق شڪار ڪرين؟”
“يار دلبر ! انهي شوق شڪار جي ڪري ته ڏسڻ ۾ نه ٿو اچان. منهنجي ڌيءُ انيسه هاڻي وڏي ٿي وئي آهي، ڪاليج ۾ پڙهندي آهي، بورڊنگ ۾ رهندي آهي، اتفاق سان ڪڏهن ڪڏهن گهر اچي ٿي. سو سوچيم ته انهي جي اوچتي گهر اچڻ سان منهنجي عيش عشرت ۾ رُخنو پئجي سگهي ٿو. سو سمنڊ ڪناري هڪ سيپريٽ جاءِ ورتي اٿم، جنهن بابت يارن کانسواءِ انيسه کي به نه ٻڌايو اٿم.”
“اهو ته اڃان مزو ٿيو، پوءِ ڪنهن ڏينهن تي آئون به ايندس.”
“ٺيڪ.... ٺيڪ”
ائين ٺيڪ هفتي کانپوءِ ريحان ۽ دلبر گڏجي عياشي ڪرڻ جو پروگرام رٿيو. ۽ جڏهن هفتو پورو ٿيو ته ريحان پنهنجي ماڻهن کي چيو ته :
“اڄ اهڙي ڪا چيز هٿ ڪجو، جيڪا اڳ۾ مون وٽ نه آئي هجي ۽ عمر جو به خيال رکجو.”
“حاضر سائين !”
حڪم جا بندا ۽ پئسن جا پُٽ ويا پنهنجي ڌنڌي پويان. دلبر به اچي رَسيو. ٻنهي خوب ڊرنڪ ڪيو. ريحان سڏ ڪيا. دينو ايندي ئي چيو:
“اڄ صفا نيو مال اٿو....”
ريحان ۽ دلبر وڏا ٽهڪ ڏيڻ لڳا. ريحان دلبر کي چيو ته:
“پوءِ وڃ تون ....!”
دلبر چيو: “نه نه .... پهرين تون !”
ٻئي نشي ۾ ٻُڏل هيا. سندن پهرين تون وڃ، نه پهرين تون وڃ جو تڪرار ڪافي وقت هليو. نيٺ دلبر چيو:
“ڀلا توکي ميزباني جو شوق آهي ته آئون وڃي ٿو مهمان ٿيان.”
ريحان چيس: “ڪجهه خيال ڪجانءِ منهنجو به وارو آهي.”
ٻنهي ٽهڪ ڏنا. دلبر جڏهن ٻئي ڪمري ۾ داخل ٿيو ته اڳيان نوجوان نينگر ڏسي وڌيڪ مڌ مست ٿي ويو ۽ ڪلاڪ کانپوءِ بيٺڪ ۾ آيو. ريحان چيس:
“ڏي خبر! ”
دلبر چيو: “مولا ! اهڙو قيمتي هيرو ڪٿي لڪايو ويٺو هئين...!؟”
ريحان ٽهڪ ڏيندو ڪمري ڏانهن وڌڻ لڳو ته دلبر چيس:
“ڇوري صفا چوزو آهي، تنهنجو به ٻڌايو مانس ته ٻيو اصل گراهڪ اڃان رهيل آهي. ته خبر اٿئي ڇا چيائين...؟”
“ها ڇا چيائين....!؟”
چيائين: “خير آهي.” ۽ ٻنهي ٽهڪ ڏنا.
ريحان ڪمري ۾ داخل ٿيو، مڌهم روشني هئي، بيڊ تي هڪ سنهڙي پوپري اونڌي ليٽي پئي هئي. هن به پنهنجا ڪپڙا لاهيندي دير نه ڪئي. نشي ۾ ٿڙندو وڃي ان حسين نينگري مٿان پيو. هوءَ به انتظار ۾ هئي. جئين ئي منهن سامهون ڪيو ته ڇرڪ ڀري ريحان جي ڀاڪرن کان پاڻ کي آجو ڪيائين ۽ ريحان ڪنڌ جهڪائي ڇڏيو. انيسه سُڏڪندي پنهنجا ڪپڙا پائي ڪمري کان ٻاهر هلي وئي...!