خوبصورت ڏائڻ
فتح پور جو ڳوٺ جتي گذريل ڏهن سالن کان وٺي ڏائڻ جو خوف ڇانيل هو. ڳوٺ جو هر ننڍو، وڏو، عورت، مرد ڊپ ۾ هو ته ڪٿان ڏائڻ نه ڦري اچي. رات جو ڪو به ڳوٺ کان ٻاهر نه ويندو هو. ۽ ٻاهران هڪ ٻه مهمان رات جو آيا ته اهي به اُهي به گس ۾ ڏائڻ ڳڙڪائي وئي. سو هر ڪنهن کي ڏسيل هو ته فتح پور جي ڳوٺ ڏينهن رات جو ڪو به نه اچي. فتح پور ڏانهن ويندڙ پيچري جي ڀر ۾ ئي ڳوٺ جو قديمي قبرستان هو ۽ اهو چيو ٿي ويو ته اها ڏائڻ رات جو انهي قبرستان ۾ ڦرندي رهي ٿي. پر شيرل انهن ڳالهين کي مڃڻ لاءِ تيار نه هو. هُو ڳوٺ ۾ ڏاڍ جواني ۾ مشهور هو. چوري چڪاري به ڪندو هو ۽ آڌين جو ڳوٺ ايندي هن ڪڏهن اهڙي ڏائڻ يا ٻي ڪا بلا ڪا نه ڏٺي. هن جي هٿ ۾ هميشه چمڪندڙ اڇي ڪهاڙي هوندي هئي ۽ دل ۾ ارادو ڪري رکيو هئس ته جي اُها ڏائڻ بُل ڏيئي وڃي نه ته هن جو ڪنڌ لاهي ڇڏيان.
هڪ رات جو جڏهن چنڊ به لهي چڪو هو. هي ڳوٺ پئي آيو ته قبرستان جي ڀر وٽان هن کي ڪنهن عورت جي دانهن ۽ رڙين جو آواز ڪن پيو. انهي آواز تي پهتو ته ڏٺائين هڪ نوجوان عورت روئي رهي آهي. شيرل کي ايندو ڏسي ڪجهه سامت ۾ آئي. شير انهيءَ عورت کان پڇيو ته:
“هن آڌي رات جو هتي ڇا پئي ڪرين ۽ روئين ڇو پئي ...!!!؟”
ته اها عورت شيرل کي ويجهي ٿي سُڏڪن ۾ پئجي وئي ۽ روئندي ٻڌايائين ته آئون ۽ منهنجي ماءُ هتان گذري رهيون هيون سين ته هڪ بدصورت ڏائڻ منهنجي ماءُ کي او هوڏانهن (قبرستان جي اُتر طرف اشارو ڪندي چيائين) کڻي وئي.”
ته شيرل ڏائڻ جا پار پتا پڇيا ته ان نوجوان عورت ڏائڻ جو نمونو نهايت خوفناڪ ۽ ڊيڄاريندڙ ٻُڌايو. شيرل اڳتي وڌيو ته ان عورت روڪي ورتو. شيرل چيو:
“تون هتي ترس ته آئون ڏائڻ کي ڏسان...”
پر اها عورت ماڳهين ڏڪڻ لڳي ۽ چيائين ته:
“نه .... نه .... مون کي خوف ٿو ٿئي، هو توکي ۽ مون کي به ماري ڇڏيندي ، بس مون تي اها مهرباني ڪر جو تون پاڻ سان مون کي وٺي هل، امان کانسواءِ منهنجو ڪو به ڪونهي، هاڻ آئون اڪيلي بي سهارا آهيان، مون تي احسان ڪر منهنجو سهارو ٿي.”
۽ پوءِ شيرل ان عورت کي گهر وٺي آيو. ڳوٺ ۾ ان عورت جي سُونهن جي ثنا ٿيڻ لڳي، هر ڪو اهڙو حُسن ڏسيو حيران ٿي، ٻيو سندس سيرت به ساراهڻ جهڙي، شيرل کي ان عورت پنهنجو نالو زينت ٻڌايو. ٻنهي ۾ وافقيت وڌي وئي. ٻئي هڪٻئي جي محبت ۾ محو ٿي ويا. شيرل روز رات جو ڪهاڙي کڻي قبرستان وڃڻ لڳو ۽ اهو پڪو پهه ڪري ته ڏائڻ کي ختم ڪري زينت جي ماءُ جو پلئه وٺندس. ڪافي راتيون گذري ويون پر شيرل کي ڪٿي به ڏائڻ نظر نه آئي.
هڪ صبح جو سڄي ڳوٺ ۾ اها ڳالهه باهه وانگي پکڙي وئي ته قبرستان وٽ شيرل جو لاش پيو آهي. ۽ سندس سينو چيري، جيرا، جگر ڪڍيا ويا آهن. ۽ گهر ۾ اها خوبصورت عورت به ڪونهي. پوءِ جيترا ماڻهو، اوتريون ڳالهيون . ڪن چيو ته اها ڏائڻ انهي عورت کي کڻي وئي ۽ شيرل جو شڪار ڪري وئي. ڪن چيو ته اها ڏائڻ خوبصورت عورت ئي هئي. جنهن شيرل جهڙي جوڌي کي پنهنجي ڄار ۾ ڦاسائي ختم ڪري ڇڏيو.
اهي ڏينهن اهي شينهن نه هاڻ اهي ماڻهو آهن، ۽ نه ئي انهي نالي هاڻ ڪنهن ڳوٺ جو وجود آهي.