وقتَ ٻيڙيءَ تي تري ٿو ماڻهو
ميڻ بتيءَ جان ڳري ٿو ماڻهو
پنهنجي غلطيءَ کي لڪائڻ خاطر
ٻي تي الزام ڌري ٿو ماڻهو
ريت ذري کي خدا جي دعوى
ڪيئن هوائن ۾ تري ٿو ماڻهو
جي ٻڏي سج ويو ته ڇا ٿي پيو
هڪڙو ڏيئو ته ٻري ٿو، ماڻهو
روح جي تارَ تارَ کي ڇيڙي
ڪيڏو بيتاب ڪري ٿو ماڻهو
ڪير پياسو آ، پيار جو پاڻي
دل جي گھاگھر مان ڀري ٿو ماڻهو
پنهنجي نيڻن مان پياري مونکي
ڇو گنهگار ڪري ٿو ماڻهو
شهر جو شهر ٿي ويو قاتل
ڪيئن ماڻهوءَ تي مري ٿو ماڻهو