پـيـار جـو پـنـڇـي
سونهن جي هر سراب جي پويان
ساڀيائن کان رٺل، ڪنهن ته خواب جي پويان
مرگھ وانگر رڳو پيو ڀٽڪي.
دل جي صحرا ۾ پيار جو پنڇي....
چين بيچينين جي ڀاڪر ۾
۽ اکيون آرزو جي آڳر ۾
ها صدين کان پرين کتل آهن.
پر نه ڄاڻان ته هي مسافت ڇو
پنهنجي تڪميل کي رَسي ناهي
منزلن جي شفاف نيڻن ۾
ڇو ڏٺي ڪائي آرسي ناهي.
روح جي ريت جا تتل آهي
تنهن مٿان خواهشن جا ماڪ ڦڙا
ڄڻ ته آتش تي آب جا ڇنڊا.
مان نه ڄاڻان ته موھ آَهي ڇا
مان نه ڄاڻان ته ڏوھ آهي ڇا
دل جي صحرا ۾ پيار جو پنڇي،
جنهن جا پرڙا ويا ڪٿي ڪٽجي
مان ٿو چاهيان رڳو ته هو جيڪر
ڪرب جي ڪَرٽَ کان بچي هيڪر
چاھ جي چودڳي تي پيو چهڪي
سونهن جي گلستان ۾ پيو اڏري