ست رنگيون
سنڌ ڄاوا نه سنڌ کي ڏي پُٺي
وڏڦڙي سان وري برسات اُٺي
بي سُري راڳ کان آ سينڍ سُٺي
نارِ پنهنجن جي هٿان آهي ڪـُٺي
زندگي زهر هجي پو به مِٺي
طنز جي ڇيت لڳي ڪنهن نه ڏِٺي
===
منهنجا جذبا جوان ۽ اڻ جھل
آ امن جو پکي اڃا گھايل
سونهن جي سُرت نه توکي پاڳل
ڪيترو اڄ اداس آ ساحل
قيمتي زندگي جو هڪ هڪ پل
نازنينن جي نظر آ قاتل
بس دعائن ۾ هجان مان شامل
===
تنهنجي يادن جو وريو آهي واءُ
سير آ سڀ ڪو هتي ڪو به نه پاءُ
سجَ لهندڙ اڳيان تري پئي ناءُ
آ ڏکيو دوستيءَ ۾ يار نڀاءُ
ڪير ڌرتيءَ جو ڀريندو هي گھاءُ
جونِ جي سجَ ۾ آ ڪيڏو تاءُ
ڪيئن ڪَپي ٿو پيو ڳلو، ڀاءُ جو ڀاءُ
===
امن جي آڙ ۾ ايڏي وحشت!
بي رخي ايڏي، چوين ٿو چاهت!
تون آن ڪاهل ته ڇا ڪندي قدرت
سنڌ واسي اڃان منجھل ٿئي مت!
ماڻهپو ڪاڏي ويو ڪاڏي قربت؟
ڇا ڪندين ميڙي ايتري دولت
ڀيڻ جو ڪنڌ ڪپيئي، هي غيرت؟!
===
آسمان تي ڪيئي ستارا هن
ناوَ هڪڙي آ ٻه ڪنارا هن
ذري ذري ۾ سئه اشارا هن
ڪيئي دنيا ۾ بي سهارا هن
هاءِ درياھ ڀي اڃارا هن
درد جا جيءَ منجھ جارا هن
سنڌ جا ڪَکَ پَنَ به پيارا هن
===
ڪيڏو جھڙ ڦڙ ميگھ ملهار
گوريءَ کوليا ڀنڀا وار
تِتِليون گلڙن جي چوڌار
ڇوهي آ سنڌوءَ جي ڌار
آڳر تي کيڏن ٿا ٻار
چونڪ چونڪ تي رت جي لار
پوڙهو پيءُ، اکين مان نار
===
ڪيڏي اڄ خوشگوار آ موسم
حق چئبو ڀلي چيري ڪو چم
گند جي ڍير تي ابنِ آدم
منهنجي اندر ۾ وڇوڙي جو غم
ڇو ٿو اڇلائين پيو ائٽم بم
ڪو ته ڇيڙي ٿو سريلا سرگم
هو بکيو ٻار سندس نيڻ به نم
===
چاھ کپي خيرات نه گھرجي
سنڌوءَ کي سڪرات نه گھرجي
ڏنڀ نه ڏي جا ڏات، نه گھرجي
جيت گھران ٿو مات نه گھرجي
مفلس جي ڪنڌِ ڪات نه گھرجي
واريءَ جو محلات نه گھرجي
هوش هجي جذبات نه گھرجي