چوسٽا
هڪ نظر جون هزار معنائون
پيار اک ۾ هجي يا اکرن ۾
ڪيئن سمجھون ۽ ڪيئن سمجھايون
===
پيار جو ڪو سوال اوکو ڏي
جان جو ئي کڻي تون جوکو ڏي
مان ته مدت کان منتظر آهيان
دل نه ٿي ڏئين ته ڪوئي دوکو ڏي
===
ڏيھ کي ڏکَ جي اڏوهي ٿي چٽي
جو اندر کولي ڏسو پورو آ
درد نگري جي دکي ماڻهن کي
پيار جيڏو به ڏجي ٿورو آ
===
مان ته موهن شهر جو راڳي هان
تون ڪٿي آهين منهنجي سمبارا!
منهنجا سُر تال اڌورا تو بن
تنهنجي ڇيرن تي ٿا جھومن تارا
===
تير نظرن جا هڻي ويو ڪوئي
منهنجي دل پل ۾ کڻي ويو ڪوئي
مون ته سوچيو هو محبّت نه ڪبي
نيٺ مونکي به وڻي ويــو ڪوئي
===
رڻ ۾ جھنگل لڳنــدو آهي
دانـــش پاڳــل لڳنــدو آهي
جڏهن به دل خوش هوندي آهي
خـــار به ڄــڻ گل لڳنــدو آهــي
===
درد جا ساز ڪيئن ڇيڙي ويو
دل جا ٽاڪــا وري اڊيــڙي ويو
ڪوئي مئه نوش هيو هو شايد
لــڙڪ اکڙين جـا سڀئي ميـڙي ويو
===
هـــڪ آس نــراس نه ٿـــئي هــا
جـي پيــار جي آس نه ٿــئــــي هــا
ڀــل رنـگ هــجــي هــا دانـش
پــر گــل ۾ واس نه ٿـئـي هــا
===
سوچڻ تي مجبور ڪري ويندا آهن
لوچڻ تي مجبور ڪري ويندا آهن
جذبا اڻ جھل آهن پوءِ به ڇو پيارا
روڪڻ تي مجبور ڪري ويندا آهن
===
کوڙجي حق سچ جو جھنڊو کوڙجي
چورجي چپڙن کي هاڻي چورجي
پيار ۽ پاٻوھ واري ڀونءِ تي
گھورجي جـنــد جــان پنهنجي گھورجي
===
مـــوت کي مــات ڏئي ويـــو آهي
ســونهــن ســوغـات ڏئي ويـــو آهي
چـــاھ جــو ڏينهن کڻي ويـــو سـورج
درد جـيرات ڏئي ويــو آهي
===
سوچ خوشبو جي چمن ۾ ويڙهيل
لفظ ڪاغذ جي ڪفن ۾ ويڙهيل
روح تڙپي ٿو، دل لڇي ٿي پئي
درد آ زخــمـي بــدن ۾ ويڙهـيل
===
رتو رت پير جي ٿي ويا ته ڪهڙي ڳالھ آ ناصح
ڪنڊاون پيچرن تي ٿو هلڻ لئه حوصلو گھرجي
اسانجون منزلون اوکيون، اسان جو پنڌ سورج ڏي
اجھو ڀڙڪيا سي شعلن ۾، ٻرڻ لئه عشق ٿــو گھرجي
===
ويٺي ويٺي صديون ڀي گذري وينديون
ٿوري همت، حرڪت گھرجي جيون ۾
قدم قدم تي پوءِ اوهانجي منزل آ
بي باڪي ۽ جرئتگھرجي جيون ۾
===
اڃا سجاڳ نه ٿيندين ته پيسجي ويندين
اگھور ننڊ صدين جي ڦٽاءِ تون هاڻي
اڃا به وقت تي ويساھ ٿو ڪرين پيارا
اجـــائي خـــام خيالي مِــٽاءِ تـــون هاڻي
===
اداسين جا پلئه ڇڏ، تون مسڪراءِ کڻي
جئين اميد جا جگنو به جرڪندا ئي رهن
نهار وقت جي نيڻن ۾، لڙڪ روڪ پرين
ته جيئـن درد بيــابـان ۾ ڀٽڪــنـــدا ئي رهـن
===
مِٽائڻ جي ڪوشش ڀلي ڪر تون مورک
سندم نانءُ تاريخ لکندي ئي رهندي
گلابن جي خوشبو گھُٽي ڪونه سگھندين
هــــوائن ۾ سرهــاڻ اڏنــدي ئي رهندي
===
محبتن جي جڳھ نفرتون ڪٿان آيون!
قربتون ڪاڏي ويون وحشتون ڪٿان آيون!
خوشين جا ڏينهن ويا موڪلائي ڇو آخر؟
رڳو غمن سان ڀريل ساعتون ڪٿان آيون!
===
ڪنڌ ڪوري ٿو سِرَ ڏيڻ بدران
دورِ حاضر جو راءِ سياڻو آ
ظلم جي تند سرندي کان تکي
تنهنجو ٻيجل فضول ماڻو آ
===
ويو اڏامي آ گــّـل گــّـل مان واس
آ دلـيـن مــان مــري ويـــو احسـاس
مــاڻپي جــــو کڄــــي ويــــو ميت
درد جي ديس جو لِکو اتهاس
ماڻهپي جو ڪال ٿيندو ٿو وڃي
۽ دلين ۾ خال ٿيندو ٿو وڃي
نفرتن جا ڳاٽ اوچا ٿا ٿين
پـيار ڇــــو پامــال ٿيندو ٿو وڃي
===
تــنــهـــجـــــي اک ميــــري
مـــــــن ۾ ٿـــئــي ڪــيري
ڌرتــــيءَ جــــــا دشـــمن!
ڄـــــــاڻ پـُـــڳـــئي پــــــيـــري
===
ظلم سان ڏار ڏار ٿي ڌرتي
سِنـــڌُ جو سَنـــڌُ سَنـــڌُ چُڻڪي ٿو
زخم گھرا اڃا ڀريا ناهن
پـو به ويري ڏسو ته ڀڻڪي ٿو
===
رتُ جو ريج نه ڏي ڌرتيءَ کي
قربَ جي ٻج جي ضرورت آ
ظلم جي رات انڌياري نه کپي
امن جي سج جي ضرورت