تـنـهـنـجـي ڪـارڻ او پـريـن
رات به مون لئه ڏينهن، اوجـــاڳا اکين ۾
اڄ بــه تـنـهـنـجـــي يـــاد، اک ڪـــئــي آلــي
مڱــتـو تـنـهـنـجــي مــوھ جـــو، آهيــان ســوالي
جھــولي هــي خـالي، اڃــــــا آهي او پـــرين
اڄ بــه تـنـهـنـجــي ڪــاڻ، نـيـڻ جـھــڙالا هــن
لڙڪ حوالا هن، تنهنجي يــادن جا پــرين
ســاجــن تـنـهـنـجــو سـور، سـيـنـي ۾ نسـريـــو
ڄاڻ پکي اڏريـــو، منهنجي هــن وجود جو
آهي تنهنجي آرزو، سرتي صدين کان
هيڪل وياڪل من کي، تنهنجي تانگھ اڃان
تنهنجي تصور سان رڳو، ڪيئن ڀلا ڍاپان
گـــــڏ هجون تـــون مــان، وسڪاري جي مند ۾
سرتي تنهنجي سونهن جي، ڪانهي ڪائي ڪَٿ
چمي تنهنجا هـٿ، ٻيئـي اکين تي رکـــان
*
تنهنجي مرڪڻ سان پرين، ٽڙي پيا هن گل
خوشبو خوشبو هر ڳلي، شهر سڄي ۾ هُلَ
او منهنجي مومــل، سڀ ڪجھ مُنڊي تـو ڇڏيو
آءٌ نه ڪنهن سان ڀيٽيان، سانئڻ تنهنجي سونهن
ملي مــن ورونـهن،تنهنجي ڳــالهين مان مٺي
ڪالھ جيان او ڪامڻي، توسان ساڳيو چاھ
تنهنجو چهرو جو ڏٺو، وسريو چوڏهينءَ ماھ
توتي ئـي ويســاھ، جـــڳ سمورو جھوٽ آ
تنهنجي ڪارڻ او پرين، هئين ۾ هلچل
ڏوريان توکي ڏيھ ۾، اڃان پنڌ ڳپل
اوسيئڙي ۾ هن ڀريا، نيڻن جا بادل
مدت کان آهي مٺي، پياسو هي سائل
هڪڙو پل ئي مل، لهندا ٿڪَ صدين جا
تو پڄاڻان او پرين، منهنجو هيءُ وجود
ڀانئيان ٿو ڄڻ ڪي هجي، پڃري منجھ قيود
هـــاڻي آ بـي ســـود، جيئـــڻ هــن جهــان ۾
تــوکـي ســانڍيــو آ پــريـــن، سـاهـن منجھ سـدا
ساکي هڪ خـــدا، آهي پنهنجي پيـار جــو
ڪيڏو سونهين ٿو سَکي، تنهنجي ڳل تي تر
سئه سئه ڀيرا واريان، توتان پنهنجو سِرُ
بڻجي تون ساحر، ويٺيمنڊين من کي
تنهنجي ياد اندر ۾، ائين آ سرتي
ڄڻ ڪا ميڻ بتي ، اونــــداهيءَ ۾ ٿي ٻري
اونداهيءَ ۾ ٿي ٻري، ڄڻ ڪا ميڻ بتي
سنهنجي سونهن رتـــي، جيون جرڪائي ڇڏيو
منهنجو هيءُ وجود، ڄڻ ڏيئي جي وٽ
لمحي لمحي گھَٽ، ٿئي ٿي منهنجي روشني
تون ڄڻ ڪائي بوند، منهنجي دل سپيءَ جيان
توڙي منجھ سمــونڊ، پوءِ به پيـــاسي ٿي رهي
مان ٿر ٻاٻيهو، تون ٿر تي ڪڪريءَ جيان
تو مــان جي نه پيئان، تــڙپي تڙپي مــان مــران
اکين اڃ صدين جي، پل ۾ ڪيئن لهي
سرتي ســـال رهي، ته اوجاڳن جو انت ٿي