بختُ پنهنجو تون آزمائي ڏس
نينهن جي شينهن کي جھڪائي ڏس
عڪس هُن جو ملي وڃئي شايد
لڙڪَ لارون ڪري وهائي ڏس
هي انڌيرو نه انڌيرو رهندو
هڪڙو ڀيرو ته مسڪرائي ڏس
دل جي آرام لاءِ ڪافي آ
خوابُ نيڻن ۾ ڪو سجائي ڏس
’پيار‘ هڪ لفظ نه آ دريا آ
دل ۾ درياھ کي سمائي ڏس
چوطرف پکڙجي وئي آخر
پيار خوشبو آ، آزمائي ڏس