گل ناهن چمن ۾ شعلا هن
حالتن جي هٿن ۾ شعلا هن
رک ڪري ٿي ڇڏي وجود سڄو
ڄڻ سکيءَ جي لبن ۾ شعلا هن
بارشن ۾ بدن هي ڀڙڪي ٿو
ڪڪر ناهن گگن ۾ شعلا هن
ميڻ بتيءَ جيان ڳري نه وڃان
هن جي سڀني خطن ۾ شعلا هن
شعر سمجھن ٿا، پر نه ٿا سمجھن
شاعريءَ جي پنن ۾ شعلا هن
بيحسيءَ کي به نيٺ تئه ايندو
چوطرف هن وطن ۾ شعلا هن
پنهنجي ڌرتيءَ سان وفادار نه هو
ڏس ته هن جي ڪفن ۾ شعلا هن
ڪو پتنگو هجي ڪڏي پئي جو
ديپ جي تن بدن ۾ شعلا هن
ڄاڻ دک جو دونهون اٿيو دانش
دل جي هيٺان ڪکن ۾ شعلا هن