زلــزلــي جــا بـيـت
ڀـــاءُ جــدا ٿـيــو ڀـــاءُ کــان، ڀـيـڻـن کـان ڀيڻون
اچـــو سڀ ميڙيون، ڳـوڙها نيڻن مان ڪريل
ڪچــليل لاشـــا بـي ڪـــفــن، پـــڌري پٽ پـيــا
ڪـــيڏا ڪيس ڪـيا، ڌرتيءَ جي ڌوڏي هُتي
رشــــتـــــا نـــاتـــا رک ۾، ســـارا دٻــجـــي ويــا
آهُـــن ۽ دانــهـــن ڪَــنـــان، سڏڪا رڪجي ويا
ماڻهـــو گھٽجي ويـــا، ملبي هيٺان اوچتــو
رات به اهـــڙي رات، جـنـهـن ۾ ســــور اَکـُــٽ
ڪيئــن اچـــانڪ زلـــزلي، ساهـــن وڌي گــھٽ
هــــــر پـــاســـي آ ٻٽ، هــر چهرو حيـران آ
ٻالــڪ جـي اسڪــول ويــا، مـوٽيا ڪونه وري
ٻــاتـــا ٻــــول چــپــن تـــان، ڪيـئـن ويـن اڏري
ڪاپيون، قلم، ڪتاب سڀ، پل ۾ ويا وکري
ڳـــوري ڇت ڪِري، مُکڙيون، گـــل چيڀاٽيا
سڏڪـا سڏڪـا سـاھ ۾، ڪونهي ڪو پنهنجو
ڀينر، ڀــائر، مـــاءُ، پـــيءُ، سڀ ڌرتيءَ ڳڙڪيو
قيامت جو ڌڏڪــــو، پرزا پرزا ويو ڪري
ڪــيــڏي بـــالاڪـــوٽ تــي، اچـــي وئـــي آفـــت
گـھر گــھر ۾ ميت، دفن ٿي ويــو اوچتو
ٻـــن پــهــاڙن وچ ۾، هـــــوءَ ســهــڻـــي وادي
جتي هئي ڪالھ رات جو، ڄڃ ، ٻڪي، شادي
هيءَ ڪـهڙي تعـــدي، صبح سويري ٿي ويـن
ســادا ســودا ئي هـيــا ، ڪــشـمـيـريــن جــا گــھر
ڌڏڪــــي ويــــا، جـيـئــن ئـــي،ڇُـلي پـــيــا ڇپر
سـاڳــيا گـھـــر قبــر،بڻــجــي ويــن اوچتـــو
زخـمــي زخـمــي روح آ، نــاهـــي غـــم ڪـــاٿو
هاڻي ڪــو ڳــوڙهــو، نيڻــن ۾ نـــاهـي رهـيـو
___________
مٿيان بيت 8 سيپٽمبر 2005 تي ڪشمير ۽ بالا ڪوٽ ۾ آيل قيامت خيز زلزلي جي پس منظر ۾ لکيل آهن. ان زلزلي هزارين معصوم ماڻهن کي موت جي ننڊ سمهاري ڇڏيو هو.