هـڪ دَور جـي تـاريـخ
عجز انڪساريءَ سان
ڪنڌ نوائي پنهنجو
جھيڻي جھيڻي لهجي ۾
سچ جي تسبيح سوري
چُپِ چَپَن کي چوري
يا وري وڏي واڪي
زندگيءَ جي ڀيڪ گھرڻ
بس رڳو جھڪڻ ۽ گھرڻ
هي وڏي حماقت آ.
رهزنن جون تلوارون
خون جون پياسيون هن
هي تڏهن اداسيون هن.
چوڏسا هي ماٺ ڏسي
دل جي ڌرتي لرزي ٿي
زندگي جي مانگ بجاءِ
جان جي امانَ سوا
بي ڊپو بهادر ٿي
فخر سان سينو تاڻي
رهزنن جي راهن تي
پُر عظم ٿي بيهي رهو.
زندگي ڪا ڀيڪ نه آ
ساھ ڪو سڳو ناهي
جنهن جو جڏهن چاهي
ڏند ڏئي ڇني به ڇڏي.
تشنگي به تيسين آ
جيستائين جيئڻ جو
ولولونه ٿي پورو.
اڃ جا ڪنڊا سارا
پياس جي پريشاني
ڀونءِ جا سُڪل آهي
تنهن جي ٺوٺ چپڙن تي
مرڪ هلڪڙي آهي.
هوءَ اڃا اداس نه آ
هوءَ اڃا نراس نه آ
هن جي اکين جو پاڻي
ها اڃا سُڪو ناهي.
رهزنن جي راهن ۾
ڪير ٿو گلاب رکي
ڪير ٿو ڪنڊا پوکي
ها اسانکي ڏسڻو آ
۽ نئين مورخ کي
پنهنجي دور جي هڪ هڪ
بي ڊپي ۽ گيديءَ جو
نانءُ چٽو لکڻو آ...... نانءُ چٽو لکڻو آ.