زنـــدگـــي
درد جي ڌوپ ۾ ڇوٿي ساڙين پئي
زخم آڻين پئي.
ڇانوَ مونکي کپي
پيار جي.... سار جي.
حسن جا اولڙا، جيڪي دل تي پيا
ڏور ڪاڏي الائي ويا !اوسکي ......
زندگي!
وقت جي گل مٿان ماڪ لمحن سندي
هورڙيان هورڙيان ڪيئن ٿي گم ٿئي
مان ڏسان ٿو پيو
ها ڳڻيان ٿو پيو
ڪيتريون خوبصورت بهارونخزائن ۾ مَٽجي ويون.
پيار وکري ويو، روح لرزي ويو
ڇا مان ڇا ٿي ويو تو پڄاڻان پرين،
چين جي بانسري ، بي سُري ٿي پئي.
ڪاڏي اڏري وئي
مرڪ رنگين تتلي
جا سجائي ڇڏي مون چپن تي هئي.
تو بنان او پرين!ڪيڏي آهي ٻُسي
جھاتڙي پائي ڏس ڀي کڻي
زندگي.........!